Πηγή φωτογραφίας: nypost.com
Πώς μπορείς να μετρήσεις την απόγνωση ενός λαού και μεμονωμένα την απελπισία κάθε ανθρώπου; Πάμε για μια στιγμή στο Αφγανιστάν. Αρπάξτε εσείς οι ασφαλισμένοι, έναν ρόλο, αυτόν του κατατρεγμένου. Κοιτάξτε πρώτα από την κρυψώνα σας, αν έξω από την πόρτα σας, παραφυλάνε ένοπλοι. Ή, ποιοι φρουρούν την είσοδο μήπως ξεμυτίσετε.
Είστε μια οικογένεια που ζει στον φόβο. Η αγωνία για τη ζωή σας «μεταγγίζεται» αναπόφευκτα από τους μεγάλους στα παιδιά. Κι αυτά ανιχνεύοντας τον τρόμο στα μάτια σας, γυρίζουν αλλού το βλέμμα τους.
Είναι νύχτα και γλιστράτε σιωπηλά από τις τρύπες των διχτυών των διωκτών σας, κουβαλάτε μισοκοιμισμένα τα παιδιά, τη μόνη περιουσία που έμεινε στα χέρια σας. Υπολογίζετε τα μπλόκα, τα όπλα που χωρίς προειδοποίηση ξερνούν από τα στόμιά τους θάνατο, είστε έτοιμοι για το χειρότερο.
Κι όμως προχωράτε. Μέσα στη νύχτα, σκυφτοί γλιστράτε σαν σκιές σε σκούρους τοίχους. Καμουφλαρισμένοι με την… προβιά λύκου, όπως αυτού που σας καταδιώκει. Θέλετε να χαλαρώσετε τη μαντήλα που σας φόρεσαν, να πετάξετε μακριά από τη φρίκη. Τίποτε δεν είναι χειρότερο απ’ τη παραμονή σας στη φυλακή, που ολοένα ψηλώνει τους τοίχους γύρω σας. Προλαβαίνετε; Φτάσατε στο αεροδρόμιο. Είχατε τύχη, σταθήκατε άτυχοι; Τίποτε δεν έχει τελειώσει. Και πάλι πέσατε σε κλειστούς ουρανούς.
Σκοτεινιά στα ψηλά, απροσπέλαστη περίφραξη δίπλα σας. Μόνο η φιγούρα ενός ξένου στρατιώτη, σπάζει την άχαρη μονοτονία του γκρίζου.
Είστε η μάνα. Πιάνετε στα χέρια σας το μικρότερο παιδί, το υψώνετε στα χέρια σας. Στα χέρια του. Θέλετε να το παραδώσετε στον φρουρό, κι εκείνος να το περάσει στεγνά στη ζωή, στο όποιο αβέβαιο μέλλον του.
Είστε η μάνα και δεν σας νοιάζει, αν κάποιοι πιστεύουν πως κάνετε ασπίδα τα σπλάχνα σας για το εισιτήριό σας, να ζήσετε κάπου αλλού. Πώς βάζετε μέσον τα παιδιά σας για να πετύχετε την δική σας ελευθερία. Η καρδιά σας το ξέρει! Κι αυτοί δεν ξέρουν πως είστε η μάννα, που δίνει τη συνέχεια στη ζωή…
Οι απόψεις εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκην την άποψη του Καναλιού 6
