…και θα έρθει η μέρα που θα διηγούμαστε την ιστορία της μικρής Μαρίας. Εκείνης που γεννήθηκε μικρός Κώστας, αλλά στεκόταν μπροστά στον καθρέφτη σαν μικρή Μαρία και θαύμαζε τα πάντα μέσα της, αλλά όχι εκείνο το έξω της που έδειχνε ο καθρέφτης της.
Η μικρή Μαρία, βλέπεις, δεν υπέστη ονοματοδοσία όταν ήταν βρέφος αλλά αυθαίρετα βαφτίστηκε επί χρήμασι στο όνομα κάποιου θεού. Και πώς να ρωτήσεις ένα βρέφος, θα μου πεις; Ξέρει τι θέλει;
Αργότερα την έστειλαν να μάθει καράτε, την έστειλαν και σε μια ακαδημία ποδοσφαίρου, και σε ένα κολυμβητήριο και σε δύο ξένες γλώσσες και στο κατηχητικό.
Εκείνη από την άλλη ήθελε να μάθει χορό. Ίσως να ήθελε και μπαλέτο. Αλλά πώς να το ξεστομίσει; Αλλά και πάλι θα μου πεις, που ξέρει ένα οκτάχρονο παιδί ποια εφόδια χρειάζεται για να γίνει σωστό μέλος της κοινωνίας;
Τις ξέχασε λοιπόν τις πιρουέτες και κλώτσαγε μπάλες, έκανε πεταλούδα και μάθαινε αιματηρά παραμυθάκια απαγγέλλοντας το “πιστεύω”.
Πέρασε ο καιρός και προέφηβη πια άκουγε τα αγόρια να μιλάνε για σηκωμένες φουστίτσες και να λιμπίζονται δροσερά ροδοκόκκινα κοριτσίστικα χειλάκια. Εκείνη, όμως, μέσα από το αγορίστικο της σώμα λιμπιζόταν εκείνα τα αγορίστικα χειλάκια που μιλούσαν για τις φουστίτσες. Τι να πει όμως;
Έχει ήδη να παλέψει με δαίμονες, αφορισμούς, απειλές, πρότυπα, κόλαση, αμαρτίες, ψυχικό και σωματικό πόνο. Πράγματα που έχουν φυτευτεί τεχνιοτρόπως μέσα στο μυαλό της και την αναγκάζουν να θεωρεί πως αυτά που νιώθει είναι λάθος. Ότι υπάρχει δηλαδή περίπτωση τα συναισθήματα να κάνουν λάθος.
Αλλά θα μου πεις, πώς να ξέρει τι πρέπει να νιώθει ένα 13χρονο παιδί, που η μία τρίχα του μουστακιού του απέχει δέκα πόντους από την επόμενη;
Ξέρεις λοιπόν, ποιο είναι το περίεργο; Εδώ τελειώνει η ιστορία της μικρής Μαρίας. Όσα χρόνια και αν έζησε μετά τα 13 της. Διότι μέχρι τότε. Μέχρι εκείνη την προεφηβία διαπράχθηκαν στην πλάτη της τόσα εγκλήματα, τόσες αυθαιρεσίες, τόσος εκφοβισμός, τόση παραπληροφόρηση, που η μικρή Μαρία αν δεν φρόντιζε να έχει πολλαπλάσιες αντοχές και άμυνες από τον μέσο άνθρωπο, ήταν ήδη καμένο χαρτί. Τσουρουφλισμένο. Μια μόνιμη κάτοικος του περιθωρίου.
Η μικρή Μαρία διδάχθηκε από βρέφος πως όλες οι επιλογές που αφορούν το μέλλον και την ύπαρξή της ανήκουν στην οικογένεια, την κοινωνία και την θρησκεία της.
Όταν, λοιπόν, η μικρή Μαρία άφησε για τα καλά πίσω της τον μικρό Κώστα και στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη και για πρώτη φορά θαύμασε το μέσα της και το έξω της με τον ίδιο τρόπο συντελέστηκαν πολλά πράγματα ταυτόχρονα.
Μια αναγέννηση. Μια επανάσταση. Ένας θάνατος.
Αυτή είναι η ιστορία της μικρής Μαρίας.
Εκείνης που προκλητικά και αυθαίρετα εξακολουθείς να φωνάζεις Κώστα, δίχως για άλλη μια φορά, να ρωτήσεις ποιο όνομα επιθυμεί για τον εαυτό της.
Οι απόψεις εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκην την άποψη του Καναλιού 6
