Στις 14 Νοεμβρίου του 2003, ο Σπύρος Μελετζής κοίταξε για τελευταία φορά τη ζωή σ’ αυτήν εδώ τη γη, μέσα από τον φωτογραφικό του φακό. Για 80 χρόνια, μια ολόκληρη ζωή, ο Σπύρος Μελετζής, κρατώντας τη φωτογραφική του μηχανή, έκανε αιώνια τη στιγμή, αποτυπώνοντάς την στο φωτογραφικό χαρτί. Έτσι διέσωσε χιλιάδες στιγμές Ιστορίας, έτσι κατέγραψε μια Ελλάδα που δεν υπάρχει πια, έτσι μας έδειξε πώς ήξεραν οι άνθρωποι να αγωνίζονται, να επιβιώνουν στη φτώχεια τους, να ζουν στην καθημερινή τους ευτυχία.
Ο Σπύρος Μελετζής ανέβηκε με τους αντάρτες στο βουνό, τότε στην Κατοχή, και μας έδειξε το πρόσωπο της Εθνικής Αντίστασης. Άνθρωποι έτοιμοι να πεθάνουν για την ελευθερία. Απαθανάτισε ο Σπύρος Μελετζής πρόσωπα πεισματωμένα, γυναίκες αγέρωχες, παπάδες που πήραν τ’ άρματα για να φυλάξουν τα ιερά και τα όσια. Να υπερασπιστούν την πατρίδα. Έτσι έγινε γνωστός στους περισσότερους ο Σπύρος Μελετζής: ως ο φωτογράφος της Αντίστασης. Όμως οι χιλιάδες φωτογραφίες που μας έχει αφήσει, είναι η ίδια η καθημερινή ιστορία της Ελλάδας του 20ου αιώνα. Από τους ψαράδες της Ιθάκης, τα καΐκια της Πρέβεζας, τις γυναίκες στο Σούλι που γνέθουν, τα παιδιά που πανηγυρίζουν στη βροχή με τα νταούλια, τους γεωργούς στα αλώνια, τους χωρικούς που ξαποσταίνουν στο καφενείο, τους νέους που χορεύουν σε μια πλατεία, τη γιαγιά στον αργαλειό, τον παππού στο αλώνι, τα κορίτσια με τις φορεσιές και τα αγόρια στις βάρκες, με όλα τα ποιήματα μιας καθημερινότητας που χάσαμε για πάντα, ο Σπύρος Μελετζής έγινε ο φωτογράφος της ζωής που δεν ζήσαμε, έγινε ο ποιητής της ασπρόμαυρης νοσταλγίας που πάντα θα μας πικραίνει.
Ο Σπύρος Μελετζής έδωσε όλη του τη ζωή στη φωτογραφία. Της αφιερώθηκε. Τότε, σε εποχές όχι πολύ μακρινές, που ήταν τέχνη δύσκολη και κατέγραφε την Ιστορία. Η φωτογραφία, πριν γίνει αναλώσιμο story στις οθόνες των κινητών μας, για κάποιους ανθρώπους ήταν όλη τους η ζωή.
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη
