Φωτογραφία: Κώστας Μπαλάφας.
Από τον Ρωμανό τον Μελωδό, «τον νεαρό διάκονο της Βηρυτού», για τον οποίο ο Οδυσσέας Ελύτης γράφει πως «φτάνοντας μια μέρα στη Βασιλεύουσα με ένα τυλιχτάρι κάτω από τη μασχάλη κλείστηκε σε ένα καμαράκι και έγραψε εκατοντάδες ποιήματα», ανάβοντας φως λαμπάδας που καίει και θρέφεται από μια μακρά παράδοση, από τον Ρωμανό τον Μελωδό μέχρι τον Κώστα Βάρναλη και τους «Πόνους της Παναγιάς», πέρασαν αιώνες. Αλλά τα Χριστούγεννα πάντα είχαν το δικό τους νόημα και τις δικές τους ιστορίες.
Είναι κι ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης που κρατάει το νήμα και μας ενώνει με τα παραμύθια των αιώνων και των Χριστουγέννων, ο οποίος γράφει ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στο «Άνθος του γιαλού» το 1906, για ένα «μελαγχολικὸν φῶς – κανδήλι, φανόν, λαμπάδα, ἢ ἄστρον πεσμένον» που κανείς δεν το βλέπει πια, «παρὰ μόνον ὅσοι ἦταν καθαροὶ τὸν παλαιὸν καιρόν, καὶ οἱ ἐλαφροΐσκιωτοι στὰ χρόνια μας».
Είναι και ο Κώστας Μόντης, που στις «Χριστουγεννιάτικες κάρτες» του γράφει: «Και πάλι λες δεν είναι δυνατό/όλες αυτές οι ευχές να ψεύδονται/και πάλι λες δεν είναι δυνατή/τέτοια πανταχόθεν σύμπτωση,/δεν είναι δυνατή τέτοια πανταχόθεν συμπαιγνία».
Είναι Χριστούγεννα. Των ανθρώπων, του φωτός και της αγάπης. Όχι στα λόγια. Ας προσπαθήσουμε να μην είναι στα λόγια. Μήπως και λιγοστέψουν οι μόνοι, οι αδύναμοι, οι αδικημένοι, οι βομβαρδισμένοι και οι κατατρεγμένοι αυτού του κόσμου…
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη
