Στις 10 Δεκεμβρίου, το 1963 και το 1979, στη Στοκχόλμη, δύο Έλληνες ποιητές σήκωσαν το ανάστημά μας λίγο ψηλότερα σ’ αυτόν τον κόσμο τον μικρό, τον μέγα. Ο Γιώργος Σεφέρης και ο Οδυσσέας Ελύτης παρέλαβαν το Νόμπελ λογοτεχνίας με διαφορά 16 χρόνων.
«Λέμε, και το διαπιστώνουμε κάθε μέρα, ότι ζούμε σ’ ένα χάος ηθικό. Κι αυτό, τη στιγμή που ποτέ άλλοτε η κατανομή των στοιχείων της υλικής μας ύπαρξης δεν έγινε με τόσο σύστημα, τόση στρατιωτική θα έλεγα τάξη, τόσον αδυσώπητο έλεγχο», έλεγε ο Οδυσσέας Ελύτης στην ομιλία του κατά την τελετή απονομής του βραβείου.
«Η αντίφαση είναι διδακτική. Όταν σε δύο σκέλη το ένα υπερτροφεί, το άλλο ατροφεί. Μια αξιέπαινη ροπή να συνενωθούν σε ενιαία μονάδα οι λαοί της Ευρώπης, προσκόπτει σήμερα στην αδυναμία να συμπέσουν τα ατροφικά και τα υπερτροφικά σκέλη του πολιτισμού μας. Οι αξίες μας, ούτε αυτές δεν αποτελούν μια γλώσσα κοινή.»
Και ο Γιώργος Σεφέρης στη δική του ομιλία, το 1963, καταλήγει:
«Σ’ αυτό τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και να βρίσκεται. Όταν, στο δρόμο της Θήβας, ο Oιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα κι αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: ο άνθρωπος. Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας. Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε. Ας συλλογιστούμε την απόκριση του Oιδίποδα.»
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη
