Περπατούσε αθόρυβα και κεντούσε γλυκά. Δεν έκρυβε το πρόσωπό του, την ιστορία του, αλλά τον αναγνώριζες ευκολότερα από τις νότες που σκόρπιζε με την κιθάρα του, από τα τραγούδια που υπέγραψε, με τον ρυθμό της μελωδίας του.
«Παιδί της Γης» ο Νότης Μαυρουδής, δεν συνήθιζε να κοντοστέκεται, να πέσουν, έστω και στιγμιαία, τα φώτα πάνω του. Ήταν ο τρόπος ζωής του, να εμφανίζεται σκυφτός στη σκηνή με το βλέμμα συγκεντρωμένο στην κιθάρα του, να περνά αθόρυβα από δίπλα μας, από την αυλή, την γειτονιά μας, την πόλη, τον κόσμο μας. Και στο φεύγα του ν’ αφήνει το μουσικό του αποτύπωμα. Ο Νότης Μαυρουδής έφυγε τραγικά, αλλά και πάλι χωρίς θόρυβο. Μ’ ένα γλίστρημα στο μοναδικό, ίσως, φάλτσο ακόρντο του.
Πώς έγινε, μη ρωτάτε. Ίσως «Φταίνε τα φεγγάρια» για την «Κάθε μια νύχτα», που ξεκινούμε για «Τοπίο Μυστικό». Σα να το ακούω στους στίχους του Μάνου: «Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή. Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω. Μη φοβηθείς. Και θα με βρεις είτε σαν άστρο. Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα» στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς. Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος».
Οι απόψεις εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκην την άποψη του Καναλιού 6
