Το Ανώτατο Δικαστήριο, σε τριμελή σύνθεσή του, ομόφωνα απέρριψε την Τρίτη την έφεση που είχε ασκήσει ο Γενικός Εισαγγελέας κατά της αθωωτικής πρωτόδικης απόφασης στην υπόθεση του θανάσιμου τραυματισμού από δαγκώματα σκύλων της 46χρονης Petruna Milchova Nikolova, στη Γεροσκήπου, στις 22 Φεβρουαρίου 2018.
Το Μόνιμο Κακουργιοδικείο Πάφου είχε αθωώσει και απάλλαξε από τις κατηγορίες της ανθρωποκτονίας και της πρόκλησης θανάτου εξ αμελείας τον 28χρονο ιδιοκτήτη των σκύλων Rottweiler, στις 9 Δεκεμβρίου 2019. Το Ανώτατο στην απόφασή του απορρίπτει το επιχείρημα της Κατηγορούσας Αρχής για πλημμελή εφαρμογή του νόμου και της νομολογίας επί των πραγματικών γεγονότων της υπόθεσης.
«Εξετάσαμε το κάθε επιχείρημα της εφεσείουσας προς υποστήριξη του συγκεκριμένου λόγου έφεσης και δεν εντοπίζουμε κανένα στοιχείο που να κατατείνει σε πλημμελή εφαρμογή του νόμου και νομολογίας επί των ευρημάτων του Κακουργιοδικείου», αναφέρεται. Αντίθετα, σημειώνεται, «όλες οι εισηγήσεις ακόμη και αν ορισμένες εξ αυτών εκ πρώτης όψεως παραπέμπουν σε νομικό σημείο, για να εξεταστούν προϋποθέτουν αμφισβήτηση της αξιολόγησης της μαρτυρίας και των ευρημάτων του Κακουργιοδικείου». Ενόψει των πιο πάνω, συνεχίζει το Ανώτατο στην απόφασή του, «ο συγκεκριμένος λόγος έφεσης δεν μπορεί να εξεταστεί επί της ουσίας του, εφόσον εκφεύγει των προνοιών του εδαφίου (ιιι) του άρθρου 137(1)(α) του ΚΕΦ. 155».
Το Ανώτατο απέρριψε και το δεύτερο λόγο έφεσης, ότι δηλαδή η προσβαλλόμενη απόφαση στερείται του αναγκαίου νομικού και πραγματικού υπόβαθρου προς θεμελίωση της απόφασης και ειδικότερα ότι εσφαλμένα προχώρησε το Κακουργιοδικείο σε εύρημα ότι οι σκύλοι του που εμπλέκονταν στα δύο προηγηθέντα περιστατικά δεν ήταν οι Drako και Daizy.
«Ενόψει του τρόπου αθώωσης του εφεσίβλητου, δηλαδή λόγω αμφιβολιών ως προς την απόδειξη των απαιτούμενων γεγονότων προς στοιχειοθέτηση των συστατικών στοιχείων των αδικημάτων, ούτε ο λόγος έφεσης 2 εμπίπτει στους λόγους που επιτρέπεται η έφεση κατά αθωωτικής απόφασης», αναφέρει συγκεκριμένα το Ανώτατο στην απόφασή του στην οποία παραθέτει νομολογία προς υποστήριξη αυτής της θέσης αλλά και απόσπασμα από την πρωτόδικη απόφαση.
Το Κακουργιοδικείο, σημειώνεται, «έκρινε ότι δεν μπορούσε να καταλήξει σε ασφαλές εύρημα ότι το αίμα της θανούσας μεταφέρθηκε στο κλουβί του Drako από τον ίδιο, συνεπεία της άμεσης επαφής του με το θύμα μετά την επίθεση από πλευράς του».
«Ενόψει της διαπίστωσης του αυτής, σε συνάρτηση με άλλες που προκύπτουν από την αξιολόγηση της μαρτυρίας, του δημιουργήθηκαν αμφιβολίες ότι οι σκύλοι του εφεσίβλητου συνδέονταν με τα θανατηφόρα δαγκώματα, και κατ’ επέκταση αμφιβολίες ως προς την ενοχή του εφεσίβλητου», προστίθεται. Συνεπώς, αναφέρει, «εκείνο που προκύπτει ως η ουσία της απόφασης του Κακουργιοδικείου, είναι κρίση σε σχέση με τη βαρύτητα της μαρτυρίας κάτω από τις συνθήκες της υπόθεσης και αυτό δεν είναι δυνατό να ελεγχθεί κατ’ έφεση».
«Δεν έχει τεκμηριωθεί από πλευράς εφεσείουσας πλημμελής εφαρμογή του νόμου επί των πραγματικών γεγονότων αλλ’ ούτε και απουσία μαρτυρίας για τη διαπίστωση γεγονότων αναγκαίων για τη θεμελίωση της απόφασης», σημειώνει.
«Για τους πιο πάνω λόγους, κρίνουμε ότι και οι δύο λόγοι έφεσης κατά της αθωωτικής απόφασης του Κακουργιοδικείου είναι εκτός της εμβέλειας του άρθρου 137(1)(α) του ΚΕΦ. 155 και ως εκ τούτου, η έφεση απορρίπτεται», καταλήγει στην απόφασή του το Ανώτατο Δικαστήριο.
