Πηγή φωτογραφίας: metro.co.uk
Της Χρύσως Σιλβέστρου
Τους απομονώσαμε… τους απομακρύναμε… στήσαμε δήθεν… τείχος προστασίας για να μην κινδυνέψουν… από τον κορωνοϊό… Έμειναν μόνοι… σε ένα γηροκομείο… ένα νοσοκομείο… ένα ίδρυμα… γιατί τους αγαπάμε… Στον βωμό της προστασίας… των ευάλωτων ομάδων… και των ηλικιωμένων… αφέθηκαν… στην «προστατευτική» εγκατάλειψη… στην αβεβαιότητα… στον φόβο… περισσότερο και από τον ίδιο τον κορωνοϊό… ότι δεν θα ξαναδούν τους αγαπημένους τους…
Ζήσαμε… εικόνες που έγραψαν πάνω μας… συγκλονιστικές μαρτυρίες των ανθρώπων, που έσβησαν μόνοι… που παρακαλούσαν να αποχαιρετήσουν με βιντεοκλήσεις τους αγαπημένους τους… που δεν είχαν ένα χέρι να κρατήσουν…
Και αν στην αρχή… υπήρχαν δικαιολογίες… μπροστά… στον πανικό… στο τσουνάμι της πανδημίας, που έφερε τα πάνω κάτω στην ανθρωπότητα… ένα χρόνο σχεδόν μετά… δεν μπορούμε να το αφήσουμε άλλο… Αφού μάλιστα… η σκληρή αυτή απομόνωση τους… ήταν άνευ λόγου… με τις αλυσίδες μεταδόσεις να εισβάλουν σε οίκους ευγηρίας… όχι από τους συγγενείς… οι οποίοι, τελικά, όχι μόνο τους στερήθηκαν… αλλά δεν μπορούν να έχουν πλέον… εικόνα για την κατάσταση τους…
Όλοι έχουν δικαίωμα στη σωστή φροντίδα… μια αγκαλιά… σε ένα χαμόγελο… είτε έχουν κορωνοϊό… είτε όχι… είτε βρίσκονται σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου… είτε αλλού… Κάποιοι βρήκαν τον τρόπο… Δημιούργησαν δωμάτια για ασφαλείς αγκαλιές… και οι εικόνες, που μεταδίδει το πρακτορείο Reuters, συγκλονιστικές…
Ναι… το γηροκομείο Ντομένικο Σαρτόρ… στη Βόρειο Ιταλία… κατάφερε να προσφέρει μετά από τόσους μήνες… τις πιο πολύτιμες αγκαλιές… Βρήκαν τον τρόπο… για την επαφή με ειδικά… πλαστικά… με ακουστικά… για να αγγίξουν, να αγκαλιάσουν, να μιλήσουν και να φιλήσουν γονείς… και παιδιά… τους αγαπημένους τους… να δώσουν κουράγιο ο ένας στον άλλο….
Φωτογραφίες: Reuters
Τον δικό του τρόπο… όμως βρήκε και ο Στέφανο… για την Κάρλα του… με το ακορντεόν του… έξω από το νοσοκομείο, που βρίσκεται η αγαπημένη του… ο 80χρονος Ιταλός κρατά συντροφιά στην επί 47 χρόνια σύζυγό του… και τις χαρίζει… τα αγαπημένα της τραγούδια… ενώ αυτήν τον… θαυμάζει από το παράθυρο…
Στο μικρό μας νησί… πάντως, αυτό που ζούμε… τους τελευταίους μήνες… με τα πρωτόκολλα… τις απαγορεύσεις… είναι τους ανθρώπους, που μεγάλωσαν όχι μόνο… εμάς… αλλά και τα παιδιά μας… αυτούς που ήταν πάντα δίπλα μας… να μένουν… δυστυχώς και να φεύγουν μόνοι… με ένα τεράστιο γιατί… Γιατί γιε μου με αφήσετε… Γιατί κόρη μου δεν έρχεστε… Αυτό, σίγουρα, δεν ήταν για το καλό τους…
Οι απόψεις εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκην την άποψη του Καναλιού 6
