Της Χρύσως Σιλβέστρου
Δεν έχουν ονόματα… δεν έχουν φωτογραφίες… δεν έχουν κανέναν να πει για αυτά συγκινητικές ιστορίες…
Δεν πρόλαβαν να παίξουν… να τρέξουν… να χαμογελάσουν… να ονειρευτούν….
Δεν ένιωσαν ποτέ ασφάλεια…
Είναι εγκλωβισμένα…. από τη μέρα που γεννήθηκαν….
Κάποιοι αποφάσιζαν πότε θα τους κόψουν το νερό… το ρεύμα…
Δεν είχαν ποτέ τα φάρμακα που έπρεπε… δεν διάλεξαν ποτέ το γάλα που τους έδωσαν…
Δεν είχαν ένα μόνιμο σπίτι… τα έπαιρναν τρέχοντας να τα σώσουν ανάλογα με τις περιστάσεις…
Δεν τα άφησαν ποτέ ήσυχα να ζήσουν…
Δεν τα αφήνουν να έχουν μια πατρίδα…
Γεννήθηκαν σε μια Λωρίδα… αυτήν που υποτίθεται τους άφησαν…
Τώρα τα βομβαρδίζουν ανελέητα…
Κανένας δεν ενδιαφέρεται για αυτά…
Είναι τρομαγμένα… φωνάζουν… ζητούν τους αγαπημένους τους…
Ακούω τη φωνή αυτού του μωρού… να κλαίει… να ουρλιάζει… να ζητά την μανούλα του… Σκηνές αλλοφροσύνης μέσα στα νοσοκομεία… Δεν έχουν φάρμακα… δεν έχουν αναισθητικά… Φωνάζουν…. θυμώνουν… παρακαλούν…
Ζητούν απεγνωσμένα βοήθεια…
Δεν ακούει κανείς… Δεν θέλει να ακούσει κάνεις…
Τώρα τα βομβαρδίζουν ανελέητα… και δεν σταματούν… ούτε θα σταματήσουν…. συνεχίζουν την κόλαση… το ολοκαύτωμα…. η ντροπή των προγόνων τους…
Εξολοθρεύτηκαν λέει δυο… τρία… δέκα… είκοσι στελέχη της Χαμάς… Πόσα παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα δεν μας λέει κανείς…
Τι σημασία έχει άλλωστε…
Είναι τα παιδιά μιας κατώτερης… Λωρίδας….
Είναι τα παιδιά της Παλαιστίνης…
Δεν έχουν ονόματα… δεν έχουν φωτογραφίες…. δεν έχουν κανέναν να πει για αυτά συγκινητικές ιστορίες…
Δεν θα μείνει κανένας για να τα κλάψει…
Οι απόψεις εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκην την άποψη του Καναλιού 6
