Μπορεί αυτό που θα πω σήμερα να ακουστεί ρομαντικό, όμως μην ξαφνιαστείτε, υπάρχουν ακόμη τέτοιοι τύποι! Όταν ξέσπασε η πανδημία και αναβλήθηκε το πρωτάθλημα, σκέφτηκα πως ίσως τώρα είναι η ευκαιρία να κοπάσουν οι διαφωνίες μεταξύ των ομάδων αλλά και των άλλων ποδοσφαιρικών φορέων του τόπου.
Βλέπεις. αυτός ο άτιμος ο ιός μάς στέρησε πολλά πράγματα, όμως πίστευα πως η απομόνωση στο σπίτι θα μπορούσε να αγγίξει τις πιο ευαίσθητες χορδές μας. Να μας ωθούσε δηλαδή να πάμε αρκετά χρόνια πίσω, όταν ο ένας νοιαζόταν πραγματικά για άλλον.
Μπορεί να έγινε κι αυτό, όμως σε καμιά περίπτωση στον επιθυμητό βαθμό. Αυτό που βασικά επιτεύχθηκε από αυτή την κατάσταση είναι να ξεχαστούν όλες οι πληγές που «χάραξαν» ορισμένοι στο κορμί του ποδοσφαίρου μας και να ψάξουν όλοι ανεξαιρέτως, με περισσότερη άνεση πλέον, το συμφέρον τους.
Πραγματικά δεν θα ασχοληθώ άλλο με το αν τελικά υπάρξει διακοπή ή όχι στο πρωτάθλημα, στο κάτω κάτω όλα συνηγορούν πως η απόφαση πάρθηκε. Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι πως με τις θέσεις τους, ΚΟΠ, ομάδες, προπονητές, διαιτητές και ΠΑΣΠ έχουν καταφέρει να διχάσουν και πάλι την κοινή γνώμη.
Προσπαθεί δηλαδή ο ταλαιπωρημένος φίλαθλος του κυπριακού ποδοσφαίρου να καταλάβει ποιος έχει δίκαιο και ποιος όχι. Παλεύει να αντιληφθεί ποιος είναι αυτός που αδικείται περισσότερο για να αποφασίσει ποιου την πλευρά να πάρει. Μάταια όλα, γίναμε για άλλη μια φορά θύματα επικοινωνιακών παιχνιδιών.
Συμπερασματικά, αφού αυτοί που αποφασίζουν για το ποδόσφαιρό μας δεν κατάφεραν να ενωθούν «σαν μια γροθιά» κατά τη διάρκεια ενός πρωτόγνωρου φαινομένου όπως είναι αυτό που ζούμε τώρα, δεν θα τα καταφέρουν ποτέ. Μακάρι να βγω λάθος, αλλά δεν το βλέπω.
Κωνσταντίνος Νικολάου
