Πηγή φωτογραφίας: oshercenter.org
Από την έναρξη αυτής της πανδημίας περιμέναμε ότι θα ακούγαμε διάφορα παράδοξα και παράλογα, κάτι που συμβαίνει σχεδόν πάντοτε σε καταστάσεις κρίσης ή μπροστά στο άγνωστο. Άλλωστε, η παγκόσμια υστερία που επικρατεί λόγω της διατάραξης της λεγόμενης «κανονικότητας», οδηγεί αρκετούς σε παραληρήματα και φαινόμενα παράκρουσης.
Ελαφρά τη καρδία… αρκετοί προβάλλουν το βλακώδες, κατά την άποψή μου, επιχείρημα, ότι άδικα λαμβάνονται αυστηρά μέτρα, αφού η πλειοψηφία όσων χάνουν τη ζωή τους είναι υπερήλικες.
«Πέθανε ένας 80χρονος που θα πέθαινε έτσι κι αλλιώς και τα ΜΜΕ το κάνουν μέγα θέμα»… γράφει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο κύριος που διαβάζει ειδήσεις μόνο από τους τίτλους στο διαδίκτυο, πίνοντας χαλαρά το καφεδάκι του.
«Άλλοι δύο θάνατοι… ένας παππούς και μια γιαγιά και οι επιδημιολόγοι μας αναγκάζουν να κλειστούμε στο σπίτι», είπε μια νεαρή κοπέλα, που αγαπά, παρ’ όλ’ αυτά, τον παππού και τη γιαγιά της.
Πόσο κούφια… μπορεί να γίνουν τα μυαλά ορισμένων; Ποιος ειν’ αυτός που κρατά τη μεζούρα και ορίζει ότι μια ζωή παύει να έχει αξία επειδή μετρά 70, 80 ή 90 χρόνια; Ποιος ορίζει ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν θέλουν, ή δεν αξίζουν να ζήσουν;
Κάποιοι απ’ αυτούς προσέφεραν και συνεχίζουν να προσφέρουν πολλά με ανιδιοτέλεια κι ας έχουν πια συνταξιοδοτηθεί. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που όταν ήταν νεότεροι, θυσίασαν ώρες ατέλειωτες στη δουλειά για να ζήσουν τα παιδιά τους. Κάποιοι απ’ αυτούς μας έμαθαν να παλεύουμε για ζωή με αξιοπρέπεια, μέσα στους εκάστοτε χαλεπούς καιρούς. Κι εμείς, πώς τους το ξεπληρώνουμε; Με την υιοθέτηση της λογικής ορισμένων …. «ας πεθάνουν οι ηλικιωμένοι στα γεροκομεία, και τι έγινε;»
Μια φασίζουσα λογική, δηλαδή, που ξεχωρίζει τους ανθρώπους αναλόγως ηλικίας. Κρίμα πραγματικά. Γιατί όταν οι νεότερες γενιές είχαν ανάγκη αυτούς που τώρα είναι ηλικιωμένοι, τις στήριξαν όσο και όπως μπορούσαν.
Η ζωή είναι το υπέρτατο αγαθό του ανθρώπου. Γεμάτη χρώματα και μουσικές και κάποτε ζόρια και βάσανα. Ο θάνατος είναι μια αρχή για κάποιους ποιητές… αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Το μόνο που δεν χρειάζονται όσοι παλεύουν μόνοι για τη ζωή τους μέσα στα νοσοκομεία, είναι η υποτίμηση της ύπαρξής τους. Ούτε τους «δόκτορες» του διαδικτύου έχουν ανάγκη, που αποφάνθηκαν ότι πεθαίνουν λόγω άλλων ασθενειών και όχι επειδή προσβλήθηκαν από τον ιό.
Η υπομονή και οι αντοχές όλων δοκιμάζονται. Όπως φαίνεται, θα δοκιμαστούν ακόμα περισσότερο τους επόμενους μήνες. Ο σεβασμός στην αξία της ζωής πρέπει να είναι ο φάρος όλων. Μέρες που έρχονται, ας μην ξεχνάμε τουλάχιστον να παραμένουμε… Άνθρωποι.
Οι απόψεις εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκην την άποψη του Καναλιού 6
