Είναι το ερώτημα που θα με στοιχειώνει. Με εύκολη την απάντηση, αλλά πώς την εκστομίζεις μπροστά στα φοβισμένα μάτια ενός παιδιού.
-Αγόρι μου εκεί που θα πηγαίναμε δεν μας θέλουν. Κοιμήσου τώρα. Και μακάρι να ξυπνήσουμε σε ήρεμες θάλασσες, απάνεμες στεριές με καλούς ανθρώπους.
Αύτανδρο χάθηκε το αλιευτικό. Μ’ ένα αμπάρι ασφυκτικά γεμάτο γυναικόπαιδα. Ποτέ δεν θα μάθουμε πόσοι μετανάστες χάθηκαν στην υγρή, σκοτεινή άβυσσο, ανοιχτά της Πύλου. Θα γίνουν κάποιοι αόριστοι υπολογισμοί, θα βγουν οι ψυχροί αριθμοί στο περίπου και μετά τη φουσκοθαλασσιά θα καλμάρει και το πέλαγος μέσα μας. Κι εκείνοι οι άγνωστοι που διασώθηκαν, βγαίνοντας στο πουθενά, τυχεροί-άτυχοι να λέμε, δεν θα βρουν… στέρεο έδαφος να πατήσουν.
Οι διασωθέντες μετανάστες αναφέρουν ότι στο πλοίο ήταν 500 – 700 άτομα και επιβεβαιώνουν πως γυναίκες και παιδιά ήταν στα αμπάρια. Αμπάρια πλέον άδεια από ζωή, κουφάρια εγκλωβισμένα να επιπλέουν. Και στον «υγρό τους τάφο» εκείνοι, μετανάστες! Παρείσακτοι, περιορισμένοι, απομονωμένοι.
– Πιάνετε μεγάλο χώρο, αδελφέ, για να χωρέσετε. Μας έλαχε ο κλήρος, σταθήκαμε τυχεροί κι εσείς άτυχοι. Βρήκαμε έτοιμο το οικόπεδο, το κατοχυρώσαμε. Δεν θα το μοιραστούμε.
Αυτή είναι η μοίρα σας! Μόνο η ψυχή σας μπορεί να πετάξει μακριά.
-Μαμά πού πάμε;
-Σ έναν καλύτερο κόσμο παιδί μου. Κοιμήσου τώρα…
Οι απόψεις εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκην την άποψη του Καναλιού 6
