Μου έτυχε κι εμένα. Δεν είχα βρεθεί σε θέση θύματος, αλλά ενός ψυχρού εκτελεστή με όπλο την κάμερα, απέναντι σε έναν αιφνιδιασμένο κι ανίσχυρο να αντιδράσει άνθρωπο. Και να υπερασπίσει εαυτόν.
Πέρασαν πολλά χρόνια, αλλά η μνήμη σου επιστρέφει τα χρωστούμενα, όταν εκατοντάδες μίλια μακριά, αιφνιδίως και για σένα που παρακολουθείς από την οθόνη σου, ένας ποδοσφαιριστής πέφτει αναίσθητος στο γρασίδι . Οι φίλαθλοι στο γήπεδο και οι τηλεθεατές στους δέκτες, παγώνουν. Όλοι. Πλην των κινηματογραφιστών, επαγγελματιών και μη, που έχουν οδηγίες να μην «παγώσουν την εικόνα». Να μην κλείσουν στιγμή το «μάτι» του Μέσου τους, στο αποτρόπαιο, το τραγικό, το βίαιο. Αυτό, που προφανώς θα έκοβε πόντους τηλεθέασης.
Στην εντολή «επί σκοπόν», πριν ακουστεί το καθοριστικό «πυρ» ορθώνουν ανάστημα οι Άνθρωποι. Συμπαίκτες αλλά και αντίπαλοι του πεσμένου ποδοσφαιριστή «κόβουν την φόρα» στις κάμερες. Στήνουν με τα σώματά τους «ανθρώπινο τείχος», αδιαπέραστο στον αδηφάγο φακό, που θα κυνηγούσε το όποιο δράμα εκτυλισσόταν.
Πέρασαν πολλά χρόνια. Όμως οι θύμησες από παρόμοια γεγονότα επιστρέφουν με την πρώτη ευκαιρία κι ένα είδος από φτερωτές ερινύες του παρελθόντος σε κυνηγούν.
Η σκηνή μεταφέρεται στο Δικαστήριο Λεμεσού. Προσαγωγή ενός φορτηγατζή, ενός δίμετρου θηρίου που οι τελωνειακοί τσάκωσαν κι ερεύνησαν στην έξοδο του λιμανιού. Και διαπίστωσαν πως μεταφέρει στο αυτοκίνητό του δύο κούτες αφορολόγητων τσιγάρων. Ο φορτηγατζής λοιπόν στο «εκτελεστικό» για την παρανομία του. Πρώτα όμως στο… εκτελεστικό των δημοσιογράφων, καθώς τότε οι φωτογραφίες υπόπτων δεν ήταν απλώς καθήκον, αλλά ζητούμενο κι επαγγελματική υποχρέωση.
Η… αποκαλυπτική σκηνή γράφεται κι απεικονίζεται στον προθάλαμο της δικαστικής αίθουσας, καθώς οι κάμερες υψώνονται να απαθανατίσουν το πρόσωπο του αλυσοδεμένου θηρίου. Τότε ένας μικρός πετάγεται μπρoς του με τα χέρια υψωμένα τις παλάμες ανοιχτές, χοροπηδώντας για να φράξει και να κρύψει το πρόσωπο του θηρίου. Ήταν ο οκτάχρονος γιός του.
Ο γιός του! Πιο μεγάλο ανθρώπινο τείχος, τότε δεν μπορούσε να υπάρξει. Οι κάμερες συνέχισαν, έκαναν τη δουλειά τους, προσπαθούσαν τουλάχιστον να βάλουν στο πλάνο τα κομμάτια του ανθρώπου που έμειναν ακάλυπτα από το χοροπηδητό του μικρού. Η δική μου φωτογραφική μηχανή γλίστρησε, κατέβηκε αμήχανα κάνοντας μόνο ένα «κλικ» μέσα μου. Κι έκτοτε δεν ξανα-σημάδεψε άνθρωπο.
Οι απόψεις εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκην την άποψη του Καναλιού 6
