Στις 16 Απριλίου του 1889, ο Τσαρλς Σπένσερ «Τσάρλι» Τσάπλιν είδε στο νότιο Λονδίνο το φως του ήλιου, τη μαύρη φτώχεια και τη χειρότερη εκδοχή της ζωής. Ο αλκοολικός Τσαρλς και η χορεύτρια Χάνα ήταν οι θεατρίνοι γονείς του, και ο Σίντνεϊ ο μεγαλύτερος ετεροθαλής αδερφός του. Ο φερόμενος πατέρας του θα τους εγκαταλείψει όταν ο μικρός Τσάρλι είναι μόλις ενός έτους και η μητέρα του, προσπαθώντας να θρέψει τα δυο παιδιά της, θα γίνει ράφτρα, θα αλλάζουν συνεχώς σπίτια και γειτονιές, θα κοιμούνται στο δρόμο, θα μπαινοβγαίνουν σε ιδρύματα για απόρους, θα καταλήξουν στο φτωχοκομείο και τελικά τα δυο παιδιά θα μείνουν ορφανά, καθώς η μάνα τους θα μπει σε φρενοκομείο, λένε λόγω σύφιλης και υποσιτισμού.
Από τα 5 του χρόνια, ο μικρός Τσάρλι έχει μάθει να κάνει θεατρικά νούμερα στον δρόμο μαζεύοντας πενταροδεκάρες και το 1910, στα 21 του, ο Τσαρλς Σπένσερ «Τσάρλι» Τσάπλιν φεύγει για την πρώτη του θεατρική περιοδεία στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τότε, κανείς δεν υποψιάζεται ότι η 7η τέχνη μόλις έχει αποκτήσει τον θεμέλιο λίθο της… Για τα επόμενα 60 χρόνια ο Τσάρλι Τσάπλιν θα καθορίσει την εξέλιξη του κινηματογράφου και θα αφήσει το αποτύπωμά του ανεξίτηλο. Μετά από δεκάδες βωβές ταινίες αλλά και την είσοδό του στον ομιλούντα κινηματογράφο με τον «Μεγάλο δικτάτορα», το 1940, ο Τσάρλι Τσάπλιν ήταν παγκοσμίως πλέον ένας από τους πιο αγαπημένους για τον κόσμο και ένας από τους πιο ακριβοπληρωμένους για το Χόλυγουντ.
Το 1947, με την ταινία «Ο κύριος Βερντού», μια καθαρά αντικαπιταλιστική σάτιρα, ο Τσάρλι Τσάπλιν υπογράφει την πλέον πολιτική του ταινία: Η φράση του «ένας φόνος σε κάνει κακοποιό, ενώ εκατομμύρια φόνοι σε κάνουν ήρωα» είναι πολύ βαριά για τη μεταπολεμική Αμερική. Το Μακαρθικό Χόλιγουντ τον απομονώνει, τον κατηγορεί ως κομμουνιστή και ενώ λείπει στην Ευρώπη, του καταργεί τη βίζα. Έτσι ο Τσάρλι Τσάπλιν θα εγκατασταθεί στην Ελβετία, όπου και θα ζήσει μέχρι τα 88 του χρόνια. Πέθανε το 1977, την ημέρα των Χριστουγέννων.
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη
