Τα καλοκαίρια της ξεγνοιασιάς έγιναν τα καλοκαίρια της φωτιάς. Οι παραλίες της παιδικής μας ευτυχίας έγιναν παρανάλωμα ανικανότητας. Και αδιαφορίας. Ή μήπως σκοπιμότητας; Το μυαλό δεν ξέρει πια τι να σκεφτεί και η λογική καίγεται μαζί με τα δέντρα, με τα ζώα, με την πλάση όλη που μας δόθηκε για να ζήσουμε. Και όχι για να καιγόμαστε…
Ο μισός πλανήτης καίγεται. Άρα; Οι καταστροφικές πυρκαγιές, η πύρινη λαίλαπα είναι το κανονικό! Το… ακανόνιστο, το αντίθετο στον κανόνα, στη λογική, δηλαδή το παράλογο είναι να ΠΡΟ-ΛΑ-ΒΑΙ-ΝΕΙΣ την καταστροφή. Μάλιστα! Και κάπου εδώ φτάσαμε το μυαλό μας στο απροχώρητο… Και παραδώσαμε τις ζωές μας σ΄ αυτούς που αφήσαμε να γίνουν κυβερνήτες και να αποφασίζουν για τον κόσμο που θέλουν εκείνοι να φτιάξουν για να μη ζούμε εμείς και να κερδίζουν λεφτά αυτοί.
Γίναμε λέει ξαφνικά τόσοι πολλοί πάνω σ’ αυτή τη Γη που τα λεφτά που βγάζουμε δεν φτάνουν για να έχουμε φαγητό, νερό, ρεύμα, ζέστη, σχολεία, νοσοκομεία, προστασία από τις καταστροφές… Φτάνουν όμως τα λεφτά μας για να μας βομβαρδίζουν, να μας κάνουν πρόσφυγες, να μας κάνουν φτωχούς, ανέστιους, καμένους, χωρίς γη να σπείρουμε, χωρίς αέρα να αναπνέουμε, χωρίς ζωή να ζούμε…
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη
