Στις 29 Οκτωβρίου του 1986 ο Θόδωρος άφησε κάτω το δίκαννο, ο αόμματος σταμάτησε να παίζει το ακορντεόν του, ο Πετράκης κατέβασε από την πλάτη του εκείνη τη βαριά λατέρνα, και ο Δον Καμίλο έκλεισε το μάτι στο θεό για τελευταία φορά. Γεννημένος τον Απρίλιο του 1913 στη Ζάτουνα, στην Πελοπόννησο, ο Μίμης Φωτόπουλος δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα του. Παιδάκι βρέθηκε να μένει με τη μητέρα του και τον μεγαλύτερο αδερφό του στην Αθήνα, στα Εξάρχεια. Παρά τα δύσκολα και φτωχά παιδικά του χρόνια, έκανε μαθήματα βιολιού και γαλλικών, διάβαζε πολύ, έγραφε ποιήματα και έκανε διάφορες δουλειές. Μεγαλώνοντας, σπούδασε για 2 χρόνια στη Φιλοσοφική και παράλληλα φοίτησε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Ο Μίμης Φωτόπουλος, άνθρωπος βαθιά λαϊκός και ταυτόχρονα πραγματικά μορφωμένος και καταρτισμένος, άνθρωπος χαμηλών τόνων και ιδιαίτερης ευαισθησίας, πάντα μιλούσε για το δίκαιο και το σωστό. Αφιέρωσε τη ζωή του στο θέατρο και με τη βαθιά ράθυμη χαρακτηριστική φωνή του μας έδωσε χαρακτήρες που ο ελληνικός κινηματογράφος –και όλοι εμείς- θα του χρωστάμε για πάντα.
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη
