Στις 13 Δεκεμβρίου του 1995 πέθανε ο Μποστ. Ο πιο αιρετικός, ο πιο απρόβλεπτος, ο πιο ρηξικέλευθος, ο πιο χειμαρρώδης και ταλαντούχος σκιτσογράφος(;), γελοιογράφος(;), θεατρικός συγγραφέας(;), στιχουργός(;), ζωγράφος (;), ο πιο ξεχωριστός αυτοδίδακτος καλλιτέχνης μας των τελευταίων τουλάχιστον 50 χρόνων. Και τι δεν έκανε ο Μποστ με την πένα, το πενάκι, τα χρώματα, μα κυρίως με το μυαλό και τον λόγο του. Τα κείμενα και τα σκίτσα του, όποτε τα διαβάζουμε, μας κάνουν να ξεκαρδιζόμαστε μέχρι δακρύων και να μην ξέρουμε στο τέλος, είμαστε για γέλια ή για κλάματα; Γιατί δεν είναι μόνο αυτά που ζωγραφίζει ή γράφει ο Μποστ, είναι και ο μοναδικός ανορθόγραφος, καθαρευουσιάνικος και «στολισμένος» επίτηδες με γραμματικά μαργαριτάρια λόγος του. Λόγος που καθιέρωσε και τον καθιέρωσε…
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη
