Κάθε χρόνο στις 20 Μαΐου ορίστηκε στην Ευρώπη να είναι η Ημέρα της Θάλασσας.
Η θάλασσα: Η κόρη που γέννησε η Γαία με τις δυνάμεις του Χάους. Η κόρη του Αιθέρα και της Ημέρας, η αδελφή της Γης και του Ουρανού. Η θάλασσα: η μητέρα της Κύπριδος, της Αφροδίτης.
Η θάλασσα: η βαθύρροος, η αδάμαστη, η πολυκύμαντη, η αφρόεσσα. Η θάλασσα: η ἅλς του Ομήρου. Ίδια λέξη με το αλάτι. Ἅλς. Μόνο το άρθρο διαφορετικό. Το αλμυρό ύδωρ και ο μηκηναϊκός αιγιαλός, «ἐν αἰγὶ ἁλὸς», από τις αἶγες, τις κατσίκες, καθώς φαίνεται πως οι αρχαίοι έτσι έλεγαν τα κύματα, «ἐν αἰγὶ ἁλὸς», ο γιαλός, το ακροθαλάσσι. Μέχρι τις μέρες μας ταξίδεψε, μαζί με τα κύματα λες, κοντά 3.000 χρόνια μετά, αυτό το ομηρικό «παρά θῖν’ ἁλὸς: δίπλα στη άμμο της θαλάσσης.
Ο Νίκος Καββαδίας ξέρει πως «η θάλασσα μισάει την προδοσία» και γράφει για μια άλλη πίστη: «Όταν πιστεύω θάλασσα μονάχα και βυθό και προσκυνάω για κόνισμα έναν παλιό αστρολάβο, πες μου, στην άγια πίστη σου, πώς να προσευχηθώ; σε ποιον να ξομολογηθώ και πού να μεταλάβω;»
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη
