Στις 8 Απριλίου του 1896, τα ξημερώματα, στο Λαύριο, εκεί στο νότιο άκρο της Αττικής, όπου λειτουργούσαν τα γνωστά από την αρχαιότητα μεταλλεία του Λαυρίου, 2.500 μεταλλωρύχοι αποφασίζουν να κάνουν το μεγάλο βήμα: να απεργήσουν. Ανεβαίνουν στην επιφάνεια της Γης από βάθος 182 μέτρων, από τη μεταλλευτική στοά όπου εργάζονταν, κλείνουν όλες τις εισόδους των μεταλλείων και κηρύσσουν απεργία.
Οι εργάτες στα μεταλλεία του Λαυρίου δούλευαν 12ωρα, δούλευαν και τη νύχτα, υπό συνθήκες άθλιες όπως συμβαίνει πάντα στα ορυχεία. Κάτω από επισφαλή υπόστεγα της κακιά ώρας, οι εργάτες έσκαβαν στοές διαμέτρου 80 εκατοστών και προχωρούσαν γονατιστοί στα έγκατα της Γης, με το φως ανύπαρκτο και τον αέρα για να αναπνέουν λιγοστό. Η μολυβδίαση τους θέριζε κι εκείνοι έπαιρναν για μισθό ψίχουλα, καθώς η γαλλοϊταλική εταιρεία που είχε αναλάβει την εκμετάλλευση, είχε αναθέσει σε ντόπιους εργολάβους να βρίσκουν εκείνοι τους εργάτες, να τους προσλαμβάνουν και στη συνέχεια να τους νοικιάζουν στην μεταλλευτική εταιρεία, παρακρατώντας μέρος του ημερομισθίου τους.
Τους απεργούς πυροβόλησαν φύλακες, αστυνομικοί και στρατιώτες, σκότωσαν 5, τραυμάτισαν πολλούς, οδήγησαν σε δίκη 15 και η γαλλοϊταλική εταιρεία έφερε μόνιμο στρατιωτικό σώμα ώστε να αποφευχθούν μελλοντικές απεργίες και εξεγέρσεις. Έδωσαν και αύξηση στους εργάτες: μία δραχμή…
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη
