Παρακολουθώντας το «Μουσικό κουτί» τα τελευταία τρία χρόνια, ήταν αδύνατον να μην βρεθώ σε μία από τις συναυλίες που παρουσιάζουν φέτος οι οικοδεσπότες της τηλεοπτικής εκπομπής, Νίκος Πορτοκάλογλου και Ρένα Μόρφη.
Έτσι, λοιπόν, την Κυριακή το βράδυ (10.9.2023) βρέθηκα στο Αμφιθέατρο της Σχολής Τυφλών στη Λευκωσία, για να παρακολουθήσω τους δύο καλλιτέχνες, να παρουσιάζουν τους «καρπούς» της εκπομπής αυτής, που προβάλει η ΕΡΤ.
Ήξερα ότι θα δω μια πολύ καλή συναυλία, ήξερα ότι υπάρχει «χημεία» μεταξύ των δύο καλλιτεχνών, ήξερα ότι έχουν και οι δύο πολύ καλή σκηνική παρουσία κι ότι η 40χρονη και πλέον μουσική πορεία του Πορτοκάλογλου έχει να επιδείξει ένα πλούσιο και μεγάλο μουσικό έργο.
Πάνω λοιπόν στη δημιουργική (από κάθε άποψη) πορεία του Νίκου Πορτοκάλογλου (από τον καιρό των ΦΑΤΜΕ μέχρι σήμερα), βασίστηκε το 150 λεπτών διάρκειας μουσικό πρόγραμμα που παρουσίασαν.
Σε αυτό φυσικά συνέδραμε τα μέγιστα και η μουσική μπάντα που τους συνόδευε, η οποία αποτελείτο από τους 3 μουσικούς του «Κουτιού» αλλά και από άλλους 4 εξαιρετικούς μουσικούς.
Το πρόγραμμα ήταν «χτισμένο» κυρίως στις συνθέσεις του Πορτοκάλογλου, αλλά πολλά τραγούδια ήταν ντουέτα, διασκευασμένα,ενορχηστρωμένα και προσαρμοσμένα κατάλληλα.
«Πέστο κι έγινε» (το οποίο τραγούδησαν όλοι οι μουσικοί εκ περιτροπής), το «Γίνε κομμάτια», «Να με προσέχεις», «Θάλασσα μου σκοτεινή, το «Σαν Χουαν» (Στ.Σιόλας – Σ.Μπαλτζή), το «Ένα νέο καλό» (που γράφτηκε τον καιρό της καραντίνας) και το γνωρίσαμε μέσα από το «Μουσικό κουτί» και πολύ όμορφα και με beat δοσμένο το «Κλείνω κι έρχομαι», που το γνωρίσαμε αρχικά με τη φωνή του Μητροπάνου.
Εκείνο το βράδυ, ακούσαμε με μεγάλη χαρά το «Βγαίνουμε απ’ το τούνελ», «Ότι δεν σε σκοτώνει», «Βαλκανιζατέρ», «Μετρώ τα κύματα», «Τα καράβια μου καίω», «Το καλοκαιράκι» και πολλά άλλα!
Η Ρένα Μόρφη έχει μια πολύ καλή σκηνική παρουσία, είναι κινητική και επικοινωνιακή με το κοινό.
Στο μέρος που τραγούδησε μόνη της έδωσε βάρος στα τραγούδια του Φοίβου Δεληβοριά στον οποίο φυσικά «χρωστάει» την μεγάλη της επιτυχία με τους Imam Baildi «Όταν σου χορεύω»!
Ο Νίκος Πορτοκάλογλου είναι μια σταθερή αξία στο Ελληνικό τραγούδι. Ακόμα μια απόδειξη ότι η σκληρή δουλειά, η σοβαρότητα, η συνεχής και αδιάλειπτη παρουσία στη δισκογραφία, συνδυαζόμενη με έναν καλλιτέχνη που έχει το δικό του μουσικό στίγμα, το δικό του ηχόχρωμα και είναι αυτόνομος(μουσικά και στιχουργικά) έρχονται μια στιγμή που αποδίδουν στον χρόνο!
Κι αυτό γίνεται το φετινό καλοκαίρι στο οποίο αποφάσισαν η Ρένα Μόρφη και ο Νίκος Πορτοκάλογλου να αφήσουν στην άκρη τις προσωπικές τους καριέρες, τις μέχρι τώρα συνεργασίες τους και να θέσουν σε εφαρμογή το «η ισχύς εν τη ενώσει».
Σαφώς και η εκπομπή «Μουσικό κουτί» που παρουσιάζουν στην ΕΡΤ παίζει μεγάλο ρόλο στην προσέλευση του κοινού και στον μεγάλο αριθμό των συναυλιών που παρουσιάζουν σε όλη την Ελλάδα και στην Κύπρο.
Η δομή της εκπομπής, οι «Μουσικοί του κουτιού», οι καλεσμένοι, οι διασκευές που παρουσιάζουν και προπάντων η αγάπη τους για το Ελληνικό τραγούδι και όχι μόνο, κατάφεραν να κάνουν κι εμάς να αγαπήσουμε την εκπομπή που ήρθε να «καλύψει» ένα κενό στον τηλεοπτικό χώρο του σύγχρονου έντεχνου τραγουδιού.
Το «Μουσικό κουτί» με σοβαρότητα και υπευθυνότητα «φρέσκαρε» πραγματικά τα τηλεοπτικά προγράμματα, κατάφερε να «σπάσει» το γυαλί της τηλεόρασης και να μεταφέρει από τους καναπέδες των οικοδεσποτών στους δικούς μας, την εκπομπή που περιμένουμε κάθε εβδομάδα να παρακολουθήσουμε.
Στη συναυλία προσπαθώντας να αφομοιώσω κάθε στοιχείο και κομμάτι της, διαπίστωσα την ύπαρξη και της ντραμς με τον Θανάση Τσακιράκη από το «Μουσικό κουτί» παράλληλα όμως στο stage υπήρχε και συμμετείχε ουσιαστικά και ο εξαιρετικός Κουβανέζος «κρουστός» Carlos Menentez.
Σημείο αναφοράς είναι και η ύπαρξη δύο πνευστών στο συγκρότημα, των οποίων η παρουσία ήταν επίσης καταλυτική.
Από την μία ο Αλέξανδρος Ζουγανέλης (σαξόφωνα, φλάουτο) και ο Ηλίας Λαμπρόπουλος (βιολί, μπουζούκι, κλαρίνο ,σαξόφωνο, τρομπέτα, γκάιντα, φωνή) συνέτειναν τα μέγιστα στο να ακούσουμε τα τραγούδια διασκευασμένα μεν, αλλά με έναν σύγχρονο ήχο και φυσικά με έναν ρυθμό που «πιάνει» τον σφυγμό της εποχής. Αυτό που λέμε beat.
Άλλωστε, χαρακτηριστικό της λάτιν μουσικής και κυρίως μιας λάτιν ορχήστρας, είναι τα πνευστά και τα κρουστά. Γι’ αυτό και όλοι οι μουσικοί επί σκηνής ήταν καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας όρθιοι. Για να είναι οι ίδιοι «άνετοι» και να μεταδίδουν στο κοινό την κίνηση και τον ρυθμό!
Ο ήχος ήταν πάρα πολύ καλός όπως επίσης και οι φωτισμοί.
Πλήκτρα έπαιξε η Κατερίνα Λιάκη και ασφαλώς στο σχήμα συμμετείχαν ακόμα δύο μουσικοί του «Κουτιού». Ο Βύρων Τσουράπης (μπάσο-φωνή) και ο Λάμπης Κουντουρόγιαννης (ηλεκτρική κιθάρα-φωνή).
Χαίρομαι πραγματικά όταν τέτοιου είδους παραγωγές από την Ελλάδα, φτάνουν στον τόπο μας, με την ευθύνη και την φροντίδα της Παπαδόπουλος και Σχοινής!
Ανασκαλίζοντας το παρελθόν και σκεπτόμενος τους ΦΑΤΜΕ (το συγκρότημα που ο Νίκος Πορτοκάλογλου ίδρυσε το 1980) διερωτώμουν αν κάποιος τον ρωτούσε πώς θα φανταζόταν τα τραγούδια του 43 χρόνια μετά, σε τι προβληματισμό θα τον έβαζε!
Η απάντηση (κατά την προσωπική μου άποψη) μπορούσε να δοθεί μέσα από την συναυλία/ιες του φετινού καλοκαιριού.
Εγώ αυτό που είδα και άκουσα μέσα από την παρουσίαση αυτή, είναι μια μετεξέλιξη των ΦΑΤΜΕ παράλληλα δε (πιάνοντας και τον σφυγμό της εποχής) μια σύγχρονη αντίληψη τι είναι σήμερα μουσική.
Οι ΦΑΤΜΕ κατά την προσωπική μου άποψη στήριξαν με την παρουσία τους (την εποχή που «βγήκαν»), μια «επικίνδυνη» ισορροπία ανάμεσα σε ανατολή και δύση, ανάμεσα στο λαϊκό τραγούδι και την ροκ αισθητική.
Σκεφτόμουν, επίσης, τι «έλειπε» (αν έλειπε κάτι) από τους ΦΑΤΜΕ τη δεκαετία του ’80 και η απάντηση θα μπορούσε να ήταν (εν πρώτοις) μια γυναικεία φωνή και (κατά δεύτερον) ένα πιο ρυθμικό σχήμα.
Αυτά τα προσθετικά στοιχεία έκαναν τη διαφορά στη συναυλία αυτή.
Η Ρένα Μόρφη, η διπλή παρουσία ρυθμού (τύμπανα και κρουστά) και πνευστών (σαξόφωνο, κλαρίνο, γκάιντα, τρομπέτα)!
Σαφώς τη μερίδα του λέοντος στην επιτυχία των φετινών συναυλιών διεκδικεί ο Νίκος Πορτοκάλογλου. Είναι εμφανές ότι η παρουσία του εδώ και τόσα στο Ελληνικό τραγούδι είναι μοναδική, αυτόνομη, αυτόφωτη και προπάντων με σοβαρότητα και υπευθυνότητα σε ό,τι κάνει.
Από το φθινόπωρο του 2020 που παρουσιάζει το «Μουσικό κουτί» κατάφερε να κερδίσει κι ένα τηλεοπτικό κοινό, το οποίο έφερε στα ανοιχτά θέατρα να παρακολουθήσει τις καλοκαιρινές του συναυλίες.
Από την άλλη χαίρομαι γιατί το «Μουσικό κουτί» με τις αξιόλογες διασκευές των τραγουδιών που παρουσιάζει σε κάθε εκπομπή, μου έδωσε την ευκαιρία να παίζω αυτά τα κομμάτια και στην εκπομπή μου.
Τα εύσημα σίγουρα πρέπει να δοθούν και στον μαέστρο του «Μουσικού κουτιού» (Γιάννη Δίσκο) που απουσιάζει από τις συναυλίες όπως επίσης και στον Δημήτρη Καζάνη (βιολί).
Το «Μουσικό κουτί» δεν είναι ακόμα μια εκπομπή για το ελληνικό τραγούδι στη τηλεόραση. Το βλέπουμε και το απολαμβάνουμε εδώ και τρία χρόνια και φέτος το ζήσαμε και συναυλιακά με την σύμπραξη επί σκηνής των δυο οικοδεσποτών του. Το «Μουσικό κουτί» είναι η μουσική φιλοσοφία του σήμερα.
Είναι η σύγχρονη αντίληψη του πως πρέπει να ακουστεί σήμερα (αξιοπρεπώς) ένα τραγούδι (με ιστορία) π.χ από την δεκαετία του ’50-60-70. Είναι η παρέα που δημιουργείται στο στούντιο τη στιγμή που κάθονται στον ίδιο καναπέ (οι μουσικά ετερόκλητοι) Φαραντούρη, Αλκίνοος, Μόρφη και ο Πορτοκάλογλου. Είναι η προώθηση καινούργιων φωνών και η ανακάλυψη καινούργιων οργανοπαικτών.
Το «Μουσικό κουτί» και οι φετινές συναυλίες που παρουσιάζουν οι δύο καλλιτέχνες, είναι το ελληνικό τραγούδι εν έτει 2023!
Οι απόψεις εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκην την άποψη του Καναλιού 6
