Θυμάμαι με μία γλυκόπικρη αίσθηση, πως όταν ήμουν νεότερος (πλέον πλησιάζω απειλητικά τα 50), με προβλημάτιζε τον αφελή, η προοπτική η γενιά μου να μην βιώσει σημαντικά γεγονότα, να μην κληθεί να αντιμετωπίσει σοβαρά θέματα και κατά κάποιον τρόπο να μείνει στην ιστορία ως μια γενιά χλιαρή, που δεν έκανε τίποτα, που απόλαυσε τους καρπούς των αγώνων και των προσπαθειών των παλαιοτέρων. Κούνια που με κούναγε!
Πλέον η γενιά η δική μου και οι γενιές κοντά στη δική μου, δεν μπορούμε να έχουμε παράπονο, έχουμε βιώσει αρκετά… Παρόλο που ζούμε σ’ ένα ασήμαντο μικρό νησί (υπενθύμιση για όλους μας). Όπως για παράδειγμα την οικονομική κρίση του 2012 και την μακροχρόνια κι επίπονη προσπάθεια ανάκαμψης, την πανδημία του κορωνοϊού και τις εξίσου σημαντικές οικονομικές απώλειες που επέφερε.
Τελευταίως δε, εμφανίστηκαν και πάλι σενάρια θερμού επεισοδίου, μέχρι και ένοπλης σύρραξης του Ελληνισμού με τη γείτονα Τουρκία, ελέω υδρογονανθράκων.
Ε, λοιπόν, υπό αυτές τις συνθήκες, τα τελευταία χρόνια αρκετοί εξ ημών κυριολεκτικά τρέχουμε και δεν προφτάνουμε να εξασφαλίσουμε το ψωμί, τη μόρφωση (που κατέστη το πιο ακριβό αγαθό) για τα παιδιά μας, οπότε το τι θα γράψει για εμάς ο ιστορικός του μέλλοντος, περνά σε δεύτερη μοίρα.
Ένα δεύτερο ταπεινό συμπέρασμα είναι πως το γνωστό απόφθεγμα «η κατάσταση βρίσκεται υπό έλεγχο», είναι ψευδαίσθηση. Ανά πάσα στιγμή το έτος 2020 μπορούν «με το πέταγμα μιας πεταλούδας», για να δανειστώ μια ωραία έκφραση, να ανατραπούν η ευμάρεια, οι βεβαιότητες, ολόκληρη η ζωή ημών και των γύρω μας.
Μπορεί ακόμα σε μια εποχή, που ο κόσμος όλος έχει καταστεί μια μικρή γειτονιά, να κλείσουν τα αεροδρόμια και να σταματήσει η διακίνηση ανθρώπων και αγαθών.
Είναι ένας σκληρός αγώνας επιβίωσης αυτός που δίδουμε καθημερινά οι περισσότεροι σ’ αυτό τον κόσμο, που πλέον δυσκολεύεσαι να ξεχωρίσεις τι είναι ψηφιακό και τι πραγματικό.
Λύσεις έτοιμες δεν υπάρχουν, αντιμετωπίζουμε την κάθε μέρα που έρχεται και το τι θα μας φέρει. Η ενότητα και η αλληλεγγύη στην οικογένεια, στη γειτονιά, στη δουλειά βοηθούν, οι αντιπαραθέσεις αποδεδειγμένα βλάπτουν όλους τους εμπλεκόμενους. Το να τα βάζουμε με αυτούς που είναι πιο αδύνατοι και σε πιο δύσκολη θέση από εμάς, θα μας εξασφαλίσει μια θέση στην ιστορία, ως μια γενιά από αδαείς και κακούς.
Σε όσους ονειρεύονται πολέμους χωρίς να προσμετρούν τις φοβερές συνέπειες, θερμή παράκληση, να μετακομίσουν σε κάποιο άλλο πλανήτη, που δεν έχει ζωή, κι εκεί να κάνουν τα δικά τους. Μακριά από τα παιδιά μας!
Όμως «καθάρματα» μη γελιέστε είμαστε ακόμα εδώ, η ζωή είναι ωραία και πέραν του να παλεύουμε κυριολεκτικά πρέπει να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή χαράς, την κάθε μικρή απόλαυση την κάθε μικρή νίκη, γιατί η ζωή, η πραγματική ζωή και όχι η ψηφιακή, είναι ωραία και δυστυχώς είναι και μικρή!
Οι απόψεις εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκην την άποψη του Καναλιού 6
