Πρωϊνό Σαββάτου στον ραδιοσταθμό. Το τηλέφωνο κουδουνίζει επίμονα. Το απαντώ. Μια βραχνή, κουρασμένη φωνή, δυσκολεύεται να συντονιστεί με τις καντάδες που ακούγονται. Δεν πιάνει ρυθμό. Μάλλον παράφωνα επιχειρεί να συνδυάσει το παράπονό του με τους γιορτασμούς του Καρναβαλιού, να το εντάξει στο πνεύμα των ημερών.
««Εδώ Λεμεσός», μας λέτε. Ποια Λεμεσός… Είμαι αρχιτέκτονας. Έκανα χρόνια στην Αγγλία κι ένα πρόβλημα με το στομάχι μου με… επέστρεψε στην Κύπρο. Γύρισα στην πόλη μου! Ποια πόλη; Πώς την κάνατε έτσι τη Λεμεσό; Τι χάλια είναι αυτά με τους ουρανοξύστες; Που ακούστηκε να «κρεμάσετε» την απλότητα των όμορφων κτηρίων σ’ αυτά τα τερατουργήματα. Πώς δέχτηκε αυτή την αθλιότητα ο Δήμαρχος;»
Εξήγησα στον εξαγριωμένο συνομιλητή μου, πως δεν φταίει ο Δήμαρχος, ο κάθε Δήμαρχος, για την διαμορφωμένη κατάσταση κι εικόνα που εκπέμπει πλέον η Λεμεσός. «Ο κόσμος δεν αντιστάθηκε, έδειξε ανοχή στα μεγάλα συμφέροντα. Κάπου πίστεψε ότι κι ο ίδιος θα επωφεληθεί απ’ αυτή την «ανάπτυξη».
«Το λες κι εσύ ανάπτυξη;, αντέδρασε ο συνομιλητής μου και επέστρεψε, σαν να έπιασε ξαφνικά ρυθμό από τις καντάδες που ακούγονταν, στο πνεύμα των ημερών. «Θέλεις να πεις ότι αν βρισκόμουν στην Κέρκυρα, να παίζουν και να τραγουδούν καντάδες, θα μπορούσα να τις απολαύσω σ’ ένα χώρο με κτηριακά τερατουργήματα, αντί το γνήσιο παραδοσιακό περιβάλλον. Τι λες…».
-Επέστρεψε κύριέ μου στο Λονδίνο, δεν συγκράτησα τα νεύρα μου. Ούτε στην Κέρκυρα να πας, ούτε στη Λεμεσό. Στο Λονδίνο! Εδώ δεν θα γιάνεις. Θα επιδεινωθεί η κατάσταση με το στομάχι σου.
Οι απόψεις εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκην την άποψη του Καναλιού 6
