Ποια ανάρτηση έκανες πριν δέκα χρόνια, με ποιον καβγάδισες πέρυσι, σε ποιο κείμενο έκανες like πριν πέντε χρόνια, σε ποια διαδικτυακή συζήτηση έλαβες μέρος το δύο χιλιάδες τόσα… Ώρες – ώρες μου φαίνεται ότι το φατσοβιβλίο μας δουλεύει ψιλό γαζί. Άδικο έχει; Τόσο αφελείς και αιθεροβάμονες που είμαστε, πώς να μην μας πιάσει στο δούλεμα;
“Σκιάς όναρ άνθρωπος” είπε ο Πίνδαρος. Κι όχι μόνο όνειρο σκιάς, αλλά και ωκεανός ψευδαισθήσεων. Όλη μας η ζωή, αλλά κι εμείς οι ίδιοι μια ψευδαίσθηση είμαστε. Και δεν αναφέρομαι στη φιλοσοφική ερμηνεία της έννοιας, αλλά στο άσκοπο και ματαιόπονο των πράξεων μας.
Σπαταλούμε μπόλικη φαιά ουσία σε αδιέξοδες συζητήσεις, επενδύουμε σε κούφιους ανθρώπους παντός καιρού, κτίζουμε όνειρα σε κινούμενη άμμο και γενικά χαραμίζουμε τη ζωή μας σε έπεα πτερόεντα, σε μικρά και μικρότητες. Ανούσια, μάταια, πεζά. Αντί να ανακυκλώνουμε απόβλητα, ανακυκλώνουμε τις ίδιες συζητήσεις με την ίδια πάντα θεματολογία: θεωρίες συνωμοσίας και διζωνική ομοσπονδία, ρουσφέτι κι εκλογές, σκάνδαλα και ατιμωρησία… Κι έτσι, θύματα όλοι της «συνωμοσίας των μετρίων», χαραμίζουμε τη δημιουργικότητα μας, γεμίζοντας τη ζωή μας με τσόφλια αυγών…
Μάλλον είμαστε μαζοχιστές. Αναλωνόμαστε σ’ έναν αδιέξοδο μηρυκασμό, επαναλαμβάνουμε συνεχώς τα ίδια και τα ίδια, ζούμε με αυταπάτες, θυμίζοντας εκείνο τον αγαθιάρη στο ΚΕΝ Πάφου που, υπακούοντας τυφλά στη διαταγή του αξιωματικού, έτρεχε για ώρες γύρω απ’ τον πεύκο «μέχρι το δέντρο να ζαλιστεί και να πέσει». Ο πεύκος, όμως, δεν ζαλίζεται, ούτε και τα πράγματα αλλάζουν. Απλώς, κάθε φορά, εμφανίζονται με διαφορετικό περιτύλιγμα.
Και σαν να μην έφταναν οι παλινδρομικές κινήσεις, τρέφουμε και την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα με τους ηλίθιους. Μάταιος κόπος. Είναι χιλιοεπιβεβαιωμένο: η ηλιθιότητα είναι ανίκητη.
Γιατί λοιπόν επιμένουμε; Αντί να κυνηγούμε ανεμόμυλους, ας ενεργοποιήσουμε τα αποθέματα δημιουργικότητας και φαντασίας, που εξαντλούνται με γοργούς ρυθμούς κι ας κάνουμε κάτι ουσιαστικό, ας μπούμε στη διαδικασία της αλλαγής. Για να καρποφορήσει το δέντρο πρέπει να κυκλοφορήσουν οι χυμοί…
Ανακαλώ τον Καζαντζάκη: «Ε κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις – το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα ‘ναι πολύ αργά». Κι ο Θεός είναι η γνώση και η αυτογνωσία, η δημιουργία και η δημιουργικότητα, ό,τι σε ανυψώνει, σε γεμίζει, σε γαληνεύει, σε κάνει ωφέλιμο ον και ποιος ξέρει, ίσως και πραγματικά ευτυχισμένο…
– Ρε κουμπάρε μέσα στην πίτα με τα σουβλάκια να βάλω τζιαι πίκλα;
– Ε ακατάχνωτα!
Οι απόψεις εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκην την άποψη του Καναλιού 6
