Πηγή φωτογραφίας: offsite.com.cy
Της Χρύσως Σιλβέστρου
Από την Δραπετσώνα… στην Εύβοια… Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή.
Πώς να κλείσεις… άραγε πίσω σου την πόρτα… τι να πάρεις… τι να αφήσεις… την ψυχή σου… την καρδιά σου… τις αναμνήσεις σου… τη ζωή σου όλη… Γιατί αυτός ο πόνος… αυτή η απόγνωση… η απελπισία… ήταν στα ματιά όλων… Να τρέχουν από την μια να σώσουν τη ζωή τους… και την ίδια ώρα… να την αφήνουν πίσω…
Γιατί πώς να αντέξεις… όταν πίσω από κάθε τούβλο… δίπλα από κάθε παράθυρο… μέσα σε κάθε δωμάτιο… στις βεράντες… στο κάθε δέντρο… λουλούδι… κρύβονται όλες σου οι στιγμές… χαρές… λύπες… καλοκαίρια και χειμώνες…
Να ψάχνεις μες τις στάχτες… μες τον όλεθρο… βρήκε την κούπα που έπινε καθημερινά τον καφέ του… λέει συγκινημένος 64χρονος… κάτι να του θυμίζει τα 40 χρόνια στο σπίτι… Άλλοι έφευγαν κυνηγημένοι από τις φλόγες… άλλοι υποχρεώθηκαν να φύγουν γιατί η πύρινη λαίλαπα πλησίαζε…
Πολλοί με κίνδυνο της ζωής τους… έστησαν ανθρώπινες αλυσίδες… με λάστιχα… με γυμνά χέρια… με κλαδιά… με κοντά παντελόνια… χωρίς εξοπλισμό… χωρίς κανένα σχέδιο… Και κατάφεραν πολλά… Οι εικόνες της φωτιάς… των ανθρώπων… των τρομαγμένων ζώων που σώθηκαν… αυτών που έμειναν πίσω… οι πυροσβέστες να κοιμούνται εξαντλημένοι στην καυτή άσφαλτο… το γεμάτο κόσμο φέρρυ… και τριγύρω ο πύρινος όλεθρος…
Εικόνες που σημάδεψαν… Από την μια στιγμή στην άλλη… τα πάντα μπορεί να αλλάξουν… μπορεί να βρεθείς μπροστά στην απόλυτη καταστροφή… Γιατί μπορεί εύκολα… από θεατής… να γίνεις τραγικός “πρωταγωνιστής”… Έτσι στα ξαφνικά…
Οι απόψεις εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκην την άποψη του Καναλιού 6
