Το Διοικητικό Δικαστήριο με απόφαση του δικαίωσε πολίτη, ο οποίος προσέφυγε σε αυτό ζητώντας την ακύρωση τέλους κοιμητηρίου που του είχε επιβληθεί.
Ο αιτητής είχε ενημερώσει την κοινότητα που του επέβαλε το τέλος, ότι δεν επιθυμεί να ταφεί στο κοιμητήριο που θα κατασκευάσει η κοινότητα αφού είναι κάτοχος οικογενειακού τάφου σε κοιμητήριο άλλης τοπικής αρχής, γι’ αυτό και αρνήθηκε να πληρώσει το ποσό που του ζητήθηκε για την κατασκευή του κοιμητηρίου της κοινότητας.
Στην απόφαση του το διοικητικό δικαστήριο αναφέρει ότι σύμφωνα με τον νόμο για τη δημιουργία του κοιμητηρίου, κατανέμεται μεταξύ των κατοίκων εκείνης της θρησκευτικής κοινότητας για την οποία γίνεται το κόστος κατασκευής του.
Παράλληλα ο νόμος μέσω των προνοιών του, σε άλλο άρθρο, δημιουργεί το αποκλειστικό δικαίωμα σε κάτοχο οικογενειακού τάφου να ταφεί εντός εκείνου χωρίς να τίθεται οποιοσδήποτε περιορισμός σε συνάρτηση μεταξύ του τόπου διαμονής του εν λόγω προσώπου και του τόπου που βρίσκεται ο οικογενειακός του τάφος.
Με βάση αυτό το Δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το κάθε νοικοκυριό υποχρεούται να καταβάλει το ποσό που του αναλογεί εφόσον τεκμαίρετε ότι τα μέλη του εν λόγω νοικοκυριού θα ταφούν στην κοινότητα όπου θα γίνει το κοιμητήριο.
Επομένως πρόκειται για τέλος και όχι φορολογία, αφού έκαστος κάτοικος, αναμένεται να λάβει ανταπόδοση από την καταβολή του ποσού στο κοιμητήριο της κοινότητας.
Κατ΄ επέκταση εφόσον ο αιτητής δήλωσε ότι δεν επιθυμεί να ταφεί σε εκείνο το κοιμητήριο, και έχει προβεί σε άλλες διευθετήσεις, κάτι που δεν απαγορεύεται από τον νόμο, τότε δεν υποχρεώνεται να καταβάλει τέλος στην κοινότητα για την ύπαρξη του κοιμητηρίου, αφού δεν προτίθεται να ταφεί εκεί, καταλήγει το Διοικητικό Δικαστήριο.
Να σημειωθεί τέλος πως το δικαστήριο επιδίκασε αποζημίωση 2 χιλιάδες ευρώ στον αιτητή, για δικαστικά έξοδα.
