Στις 3 Ιουνίου του 1961, στο κέντρο του Παρισιού, σε ένα από τα μεγαλύτερα και παλαιότερα μουσεία τέχνης στον κόσμο, στο Μουσείο του Λούβρου, βρέθηκαν να εκτίθενται δίπλα δίπλα ο Αθανάσιος Διάκος, η Αθηνά και η Άρτεμις, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Ερωτόκριτος με την Αρετούσα…
Την αναδρομική έκθεση του ζωγράφου Θεόφιλου Χατζημιχαήλ οργανώνει στο Λούβρο ο Μυτιληνιός Στρατής Ελευθεριάδης, πασίγνωστος στο Παρίσι ως Τεριάντ, εκδότης τέχνης, ο οποίος συνεργάζεται με τους σημαντικότερους ζωγράφους της εποχής, από τον Ματίς και τον Σαγκάλ μέχρι τον Πικάσο και τον Μιρό.
Όσο ζούσε, ο Θεόφιλος γνώρισε τη χλεύη και την απαξία. Τον έλεγαν αχμάκη και σαλό επειδή μικρόσωμος, αριστερόχειρας, με αλλόκοτη ομιλία και φορώντας πάντα τη φουστανέλα του, δεν ήταν κομμένος στα μέτρα των πολλών… Πέθανε πάμφτωχος και μόνος, δίπλα στα πινέλα και τα χρώματά του.
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη
