Στις 31 Ιανουαρίου του 1949, ο Μάνος Χατζιδάκις είναι 24 ετών και αποφασίζει να μιλήσει στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν για το ρεμπέτικο. Σήμερα μπορεί να μοιάζει αυτονόητο να μιλάμε για την αξία του λαϊκού και του ρεμπέτικου τραγουδιού, τότε όμως, το 1949, παρ’ ό,τι τα λαϊκά και τα ρεμπέτικα τραγούδια έχουν αρχίσει να διαδίδονται, δεν παύουν να είναι κυνηγημένα από την εξουσία, περιφρονημένα από τη διανόηση και απαγορευμένα από την Αριστερά.
Σε μια Ελλάδα ισοπεδωμένη από την Κατοχή και τον Εμφύλιο, σε μια κοινωνία σχεδόν διαλυμένη και βαθιά διχασμένη, και σε μια εποχή κατά την οποία σύγχρονο ελληνικό τραγούδι λογίζεται σχεδόν μόνο ό,τι αφομοιώνει τη δυτική ελαφρότητα, ο Μάνος Χατζιδάκις δεν διστάζει να δηλώσει δημόσια πως «το ρεμπέτικο είναι μια τέχνη γνησίως και μοναδικά ελληνική».
Και προβλέπει πως κάποτε τα ρεμπέτικα «θα τα βλέπουμε πολύ φυσικά και σωστά να υψώνουν τη φωνή τους στον άμεσο περίγυρό μας και να ζουν πότε για να μας ερμηνεύουν και πότε για να μας συνειδητοποιούν τον βαθύτερο εαυτό μας».
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη
