Το αποχαιρετιστήριο σημείωμα της Ένωσης Συντακτών ήταν εξ αρχής εύγλωττο και κατατοπιστικό. «Πλήρης ημερών, δημοσιογραφικών εμπειριών και αρθρογραφικών καταγραφών εγκατέλειψε τα εγκόσμια το βράδυ της Τρίτης ο πολύπειρος, πολυτάλαντος και μέχρι το βαθύ του γήρας εν ενεργεία δημοσιογράφος Αλέκος Κωνσταντινίδης». Ίνα πληρωθεί το ρηθέν ότι ο πραγματικός δημοσιογράφος δεν συνταξιοδοτείται! Το τελευταίο του σημείωμα μαθαίνω θα δημοσιευτεί στην «Αλήθεια» της Κυριακής. (Εν ενεργεία και μετά θάνατον -θα τολμήσω να ειρωνευτώ τον Δάσκαλο Αλέκο Κωνσταντινίδη- γιατί του το χρωστώ από παλιά).
Ήταν παραμονές Πρωταπριλιάς του 2003. Στα τέλη Απριλίου του ίδιου χρόνου είχαμε την πτώσης της Βαγδάτης, στις 9 Απριλίου προηγήθηκε η παραίτηση της κυβέρνησης Χουσεΐν. Η μεγαλύτερη σε κυκλοφορία τότε ρωσική εφημερίδα «Κομσομόλσκαγια Πράβντα» προαναγγέλλει συνέντευξη με τον θρυλικό, όπως εμφανιζόταν Σάνταμ Χουσεΐν, μέσα από το μυστικό αντιπυρηνικό καταφύγιό του.
Συνομιλήτρια η απεσταλμένη της εφημερίδας, φίλη και συμφοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας Άλα Ασλάμοβα. Επικοινώνησα με την ρωσική εφημερίδα, ζήτησα το τηλέφωνο της Ασλάμοβα, (φυσικά δεν μου το έδωσαν) και με παρέπεμψαν στην προδημοσίευση της συνέντευξης στην ηλεκτρονική εφημερίδα στο τέλος Μαρτίου. Μια υποψία με βασάνιζε και την εξέφρασα στον Ρώσο υπεύθυνο της εφημερίδας. -Είναι πραγματική, ή φανταστική η συνέντευξη του Χουσεΐν; -Αστειεύεσαι, μου απάντησε, ψεύτικη συνέντευξη για το πλέον σοβαρό θέμα διεθνώς και την πλέον σοβαρή εφημερίδα;
Την επόμενη μέρα (31 του Μάρτη) φιγουράριζε πρωτοσέλιδα στον Πολίτη (την εφημερίδα που εργαζόμουν) η συνέντευξη Χουσεΐν, με πλούσιο φωτογραφικό υλικό από τις κατακόμβες ενός υπερσύγχρονου καταφυγίου, που οι Αμερικανοί ακόμη κι αν ανακάλυπταν, θα έπεφταν «οι ίδιοι στο λάκκο». (Ασχέτως πως τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου τα αμερικανικά στρατεύματα έβρισκαν έναν ηλικιωμένο άντρα αναμαλλιασμένο, με απεριποίητη γενειάδα μέσα σε μια τρύπα στη γη. «Είμαι ο Πρόεδρος του Ιράκ και είμαι πρόθυμος να διαπραγματευτώ» τους είπε στα αγγλικά).
Ανήμερα πρωταπριλιάς του 2003 και στη Ρωσία, το σινάφι μας κόμπαζε για το πρωταπριλιάτικο ψέμα-δημοσίευμα της «Κομσομόλσκαγια Πράβντα». Αποσβολωμένος πήρα τηλέφωνο τον υπεύθυνο να ζητήσω εξηγήσεις. «Μα αφού σε ρώτησαν αν είναι πρωταπριλιάτικο ψέμα και το αρνήθηκες…». «Μα τι λες τώρα που θα σου αποκάλυπτα τη φάρσα μας, που αναστάτωσε κόσμο και κοσμάκη. Μέχρι κι ο Αμερικανός πρέσβης ήρθε στη σύνταξη και μας ζητούσε πληροφορίες…», με άφησε σύξυλο κι υπόλογο στους αναγνώστες.
Επιχείρησα να διορθώσω την ψεύτικη συνέντευξη, με ένα μικρό παραπολιτικό στις εσωτερικές σελίδες της εφημερίδας την επόμενη μέρα. «Άλλα ήθη των Ρώσων σε σχέση με το ψέμα της πρωταπριλιάς», έγραψα. Κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε, δεν ζήτησε εξηγήσεις, δεν μου πρότεινε να ανασκευάσω, σαν να βολεύτηκαν όλοι με ένα ψέμα!
Μακρηγόρησα με τα δικά μου, αλλά δεν ξέχασα τον Αλέκο. Όταν μετά από μια εβδομάδα σχολίασα άγαρμπα ένα θέμα του που έμπαζε λίγο ως προς τα γεγονότα που παρουσίαζε και νόμιζα πως «έπιασα το πόδι του», ήρθε η πληρωμή. «Καλά εγώ αν λάθεψα σε κάτι, εσύ που έγραψες κι…υπέγραψες μια ψεύτικη συνέντευξη με τον Σάνταμ Χουσεΐν…».
-Μου το φύλαγε και του πρόσφερα την ευκαιρία; – Όχι. Ο Αλέκος ποτέ δεν είχε συμβιβαστεί με το ψέμα, όσο βολικό κι αν φαινόταν. Υπηρετούσε την (Α)λήθεια.
«Ο Αλέκος Κωνσταντινίδης υπήρξε εκ των πρωτοπόρων, στυλοβατών της κυπριακής δημοσιογραφίας, με γλώσσα σκληρή και δηκτική, αναλύσεις βαθιές και τεκμηριωμένες, αλλά και με σχόλια καυστικά, σκωπτικά που άφησαν εποχή», με επιβεβαιώνει με την ανακοίνωσή της η Ένωση Συντακτών.
Κύριε Αλέκο, φεύγοντας, πάρε και μια πένα μαζί σου. Ειδικά εσένα κανένας Θεός δεν σε εμπιστεύεται για να σου δώσει!
Οι απόψεις εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκην την άποψη του Καναλιού 6
