Κάπου εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’80 μια μουσική παρέα, την οποία αρχικά ονομάσαμε «μουσικό ρεύμα», εξελίχθηκε σε «επανάσταση» στο Ελληνικό τραγούδι. Ο Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Διονύσης Τσακνής, ο Βασίλης Καζούλης, η Σοφία Βόσσου, ο Νίκος Πορτοκάλογλου με τους ΦΑΤΜΕ, ο Σάκης Μπουλάς, ο Λάκης Παπαδόπουλος και πολλοί άλλοι βρέθηκαν σε μια κατάσταση συνεχούς παραγωγής αξιόλογων τραγουδιών, τα οποία το καθένα και όλα μαζί, αποτέλεσαν αυτό που αργότερα ονομάστηκε «Σύγχρονο Έντεχνο Ελληνικό Τραγούδι».
Μεταξύ των καλλιτεχνών αυτών ήταν και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας. Ένας πληθωρικός τραγουδοποιός, ένα επίλεκτο στέλεχος αυτής της μουσικής παρέας, που έφυγε ξαφνικά κι αναπάντεχα, πέρυσι στις 9.9.2019 και αγαπήθηκε όσο λίγοι της γενιάς του.
Γεννήθηκε στις 5.11.1956 στο Βόλο. Σε ηλικία 20 ετών δημιούργησε τους P.L.J κι ενώ ονειρεύτηκε μια διεθνούς φήμης καριέρα, όπως αυτή του Ντέμη Ρούσου ή του Βαγγέλη Παπαθανασίου, το συγκρότημα δεν τυγχάνει άμεσης αποδοχής, αν και αργότερα ο Ευρωπαϊκός μουσικός τύπος εκθειάζει τον δίσκο τους «Αrmageddon» χαρακτηρίζοντας τον αριστούργημα.
Όμως, το 1983 κυκλοφορεί ο δεύτερος τους δίσκος, το συγκρότημα μετονομάζεται σε «Τερμίτες», το όνομα παραπέμπει στους Beatles (σκαθάρια) και αρχίζουν τη δισκογραφία και τις συνεργασίες. Οι «Τερμίτες» είναι μαζί για 5 χρόνια και το 1988 διαλύονται δίνοντας την υπόσχεση ότι 10 χρόνια μετά θα συναντηθούν ξανά, κάτι το οποίο γίνεται πραγματικότητα το 1998 στο στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.
Οι τραγουδοποιοί έχουν περάσει πια τα 30 και το να παίζεις μ’ ένα σταθερό γκρουπ και μετά τα 30 σου δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Κάπου τότε διαλύθηκαν οι Φατμέ και κάπου τότε διαλύονται και οι Τερμίτες (Αντώνης Μιτζέλος, Δημήτρης Βασαλάκης, Παύλος Κικριλής, Φίλιππος Σπυρόπουλος, κάποιοι από τους υπόλοιπους). Ακολουθούν οι Πυξ-Λαξ, οι Λαθρεπιβάτες και οι Κατσιμίχες και τα μέλη τους ακολουθούν σόλο καριέρες.
Ο Μαχαιρίτσας, που διαθέτει πάντα μια πολύ ωραία, ειδική ροκ φωνή, κι έχει την άνεση να γράφει μόνος του τραγούδια (μουσικές βασικά), ξεκινά προσωπική καριέρα και κάπως έτσι στην αρχή των nineties (1991) γίνεται το μεγάλο μπαμ με το «Διδυμότειχο Βlues».
To τραγούδι «Διδυμότειχο Blues» εκτοξεύει κυριολεκτικά τη φήμη του Μαχαιρίτσα, αφού οι στίχοι του Γιάννη Σπυρόπουλου (που αφορούσαν τη στρατιωτική θητεία του Μαχαιρίτσα) «έπιασαν» όλο τον αντρικό πληθυσμό. Κι όταν κάποιος τραγουδώντας για τον εαυτό του, νιώσεις ότι τραγουδά και για σένα, τότε η ταύτιση είναι απόλυτη και το τραγούδι «είσαι εσύ».
Οι επιτυχίες θα έρθουν μετά κολλητές, η μία μετά την άλλη. Ο Μαχαιρίτσας θα γίνει ένας από τους μεγάλους ήρωες, φίρμες, πείτε το όπως θέλετε, του νέου ηλεκτρικού τραγουδιού. Γεμίζει κλαμπ, θέατρα, γήπεδα κ.λπ., γράφει και λέει, ασταμάτητα, τραγούδια αγγίζοντας στον κόσμο, και ο κόσμος τού το αναγνωρίζει. Μετά το «Διδυμότειχο Blues» εμπορική επιτυχία κάνει ο δίσκος του «Ρίξε κόκκινο στη νύχτα», «Παυσίλυπον» και «Το διάλειμμα κρατάει δυο ζωές».
Ο Λαυρέντης Μαχαιριτσας μετά από δυο συναυλίες στο Θέατρο του Λυκαβηττού με τη συμμετοχή πολλών καλλιτεχνών το 2012 κυκλοφορεί τον δίσκο «Οι άγγελοι ζουν ακόμα στη μεσόγειο» προτείνοντας στο κοινό του κάτι πολύ διαφορετικό, από εκείνο που είχε ακούσει μέχρι τότε.
Στο άλμπουμ αυτό ξεχώρισα αμέσως το τραγούδι «Στη Μαρία Κάλλας», το λάτρεψα και κάποια στιγμή όταν βρέθηκα στη Λευκάδα και το καραβάκι μας πήρε μονόημερη εκδρομή στον Σκορπιό, τότε ξέροντας καλά αυτό το κομμάτι, «ξύπνησαν» μέσα μου όλες οι εικόνες και οι σκηνές που διαδραματίστηκαν τότε στο νησί του Ωνάση, λες και τα ζούσα, ήμουν εκεί!
Τα τραγούδια του ξεχωρίζουν και αγαπιούνται το ένα μετά το άλλο «Ρίξε κόκκινο στη νύχτα», «Να δεις τι σου ‘χω για μετά» (με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου), κάνει τον δίσκο με τον για χρόνια συνοδοιπόρο του Διονύση Τσακνή «Η Νύχτα θα το Πει» (1994), που περιλαμβάνει ζωντανές ηχογραφήσεις από τον Λυκαβηττό και το Μετρό, λέει το «Ένας Τούρκος στο Παρίσι» (1996), το «Και τι ζητάω» (1999) και το «Έλα ψυχούλα μου» (2001), διασκευάζει το «Il sultano di Babilonia e la prostitute» (2001) του Angelo Branduardi, συμμετέχει στο σάουντρακ της ταινίας «Εφάπαξ» (2001) του Νίκου Ζαπατίνα και γράφει για τον Μαργαρίτη το «Πεθαίνω για σένα».
Το τραγούδι του «Εκεί στο νότο» συγκαταλέγεται ανάμεσα στις ωραιότερες μπαλάντες, που έχουν γραφτεί και θα μείνει ως ένα από τα πιο χαρακτηριστικά που έχει γράψει ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας. Με τον Διονύση Σαββόπουλο (στο «Και τι ζητάω» ως γνωστόν), με την Ελευθερία Αρβανιτάκη στο «Μικρασιάτικο» και στο άλμπουμ της «Όλα στο φως» (2004), φυσικά με τους Γιώργο Νταλάρα, Δήμητρα Γαλάνη, Χαρούλα Αλεξίου, Κατσιμιχαίους, την παρέα Σάκη Μπουλά-Γιάννη Ζουγανέλη, τον Δημήτρη Μητροπάνο στο «Εντελβάις» (1999), ενώ δεν πρέπει να ξεχάσουμε και τη συνεργασία του, από την εποχή των Τερμιτών, με τη Φλέρυ Νταντωνάκη (στο «Τραγούδι της νύχτας» το 1986).
Προσωπικούς δίσκους εξακολουθεί να βγάζει, παράλληλα με τα live, τα οποία δεν σταματάει ποτέ. Μέσα στα χρόνια της «κρίσης» ο Μαχαιρίτσας θα δώσει καλά άλμπουμ, όπως «Η Ενοχή των Αμνών» (2010), «Οι Άγγελοι Ζουν Ακόμη στη Μεσόγειο» (2012) και «Μια Τρύπα στο Νερό… Κύριε Μάνο» (2014), δείχνοντας αστείρευτη τραγουδοποιητική έμπνευση. Ένα τραγούδι που αγαπούσε πολύ ο ίδιος ήταν «Ο Στρατής» σε στίχους Σώτιας Τσώτου και μουσική Κώστα Χατζή. Από μικρός όλη μέρα το έπαιζε στη κιθάρα και το τραγουδούσε.
Δυστυχώς, η στιγμή που ακούγεται ο στίχος «Όταν πεθάνω, βρε Γιωργή, όταν σαλπάρω από τη γη, βάλε στην κάσα μου πανιά, βάλε της άλμπουρα, σχοινιά, πες πως ταξίδεψε κι αυτός,
ο τυχερός, ο τυχερός…» ήρθε στη πραγματικότητα πολύ νωρίς, στα 63 του χρόνια!
Η είδηση του θανάτου του δεν ήταν απλά ένα δυσάρεστο άκουσμα, αλλά το «τέλος» μιας ταινίας μιας εποχής. Η γενιά εκείνη στην οποία αναφερθήκαμε στην αρχή έχασε ένα άξιο εκπρόσωπο της και το κοινό του, έναν τραγουδοποιό που έγραψε μεγάλες επιτυχίες.
Το προφίλ του ήταν λιτό, σεμνό και καθαρό όχι μόνο πάνω στη σκηνή, αλλά και στη προσωπική του ζωή. Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας εκφραζόταν πάντα απλά και βιωματικά χωρίς να επιδιώκει την επιτυχία ή το μεγάλο σουξέ. Συντασσόταν με τα πιστεύω του και το καλώς νοούμενο για τον ίδιο.
Ανήκε στους τραγουδοποιούς, οι οποίοι από την ημέρα που ξεκίνησαν να γράφουν δεν «πούλησαν» ούτε μια φορά την ψυχή τους στο διάβολο.
Έζησε κι απόλαυσε τη στιγμή της δημιουργίας δεκάδες φορές. Στο στούντιο, στις συναυλίες όταν το κοινό γινόταν η φωνή του και έσμιγε στον στίχο. «Ποια πόλη, ποια χώρα, ποια θάλασσα σε ταξιδεύει τώρα!» Και εκεί θα μείνει ο Λαυρέντης. Γιατί ενώ δεν ζήτησε «μια ευκαιρία για τον παράδεισο» ο Θεός τον πήρε μαζί του!
Η παρέα του ουρανού «μεγαλώνει» επικίνδυνα! Εκεί ψηλά με τον Θάνο Μικρούτσικο, Μάνο Ελευθερίου, Γιάννη Σπανό, Μάριο Τόκα, Γιάννη Πουλόπουλο, Άλκη Αλκαίο, Δημήτρη Μητροπάνο, Σάκη Μπουλά κι άλλους δημιουργούς που έφυγαν «νωρίς» θα κάνουν την καλύτερη ουράνια μπάντα. Εκεί, «στην άκρη του ονείρου, στιγμούλα τ απείρου, σταγόνα που στάζει, πόσο μας μοιάζει».
Πηγή φωτογραφίας: www.hit-channel.com
Οι απόψεις εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκην την άποψη του Καναλιού 6
