Είμαι λάτρης του ποδοσφαίρου. Και ασφαλώς της Εθνικής ομάδας της Ελλάδας. Η μετριότητα των εμφανίσεων-επιδόσεών μας, με κάποιες χτυπητές εξαιρέσεις, δεν με αποθάρρυνε ώστε με τον καιρό να χάσω το ενδιαφέρον μου. Αντιθέτως. Με παρακινούσε, με τραβούσε και με ατσάλωνε η νέα εικόνα της Εθνικής και η παρουσία μας ανανεωμένης ομάδας στο γήπεδο. Απέναντι σε αντιπάλους του χεριού της, ισοδύναμους αλλά και ισχυρούς κι ανίκητους.
Το βράδυ της Τρίτης, μετά από μια εξαιρετική εμφάνιση -με τα δικά μου σταθμά και κριτήρια- η Εθνική Ελλάδος έχασε την πρόκριση για την τελική φάση του Euro 2024 στη Γερμανία. Χάσαμε στη διαδικασία των πέναλτι από την Γεωργία, αφού στην κανονική του διάρκεια ο αγώνας και η παράτασή του, στην Τιφλίδα, έληξαν με το ισόπαλο 0-0.
Ο προπονητής των μεγάλων επιτυχιών της Εθνικής, Γκουστάβο Πογιέτ δήλωσε:- Παίξαμε! Δεν ήταν γραφτό να προκριθούμε. Πήγαμε να πιούμε νερό και δεν ήπιαμε!
Ναι. Απογοήτευση, πικρία, θλίψη! Η ψυχοφθόρα διαδικασία των πέναλτι, που λένε κι οι αθλητικογράφοι, δεν μας ευνόησε. Έπαιξαν καλά κι αξιοπρεπώς οι Γεωργιανοί έδωσαν μεγάλη μάχη και μεγάλη χαρά στον κόσμο τους. Άξιζαν την πρόκριση.
Με το σφύριγμα της λήξης της εξαντλητικής αναμέτρησης, άρχισαν τα σχόλια. Ειδημόνων και μη. Αναλύσεις επί αναλύσεων, ατάκες προ ψημένες για το όποιο αποτέλεσμα, αλλά και αυθόρμητες. «Εθνική Ελλάδος Μεγάλος στόχος μεγάλα όνειρα, αλλά…», «Η πίεση βαρίδι στα πόδια των Ελλήνων», «Αν έβαζε ο Μαυροπάνος το γκολ με κεφαλιά, θα θρηνούσαν τώρα οι Γεωργιανοί», «Ήμασταν καλύτεροι. Ατυχήσαμε και χάσαμε την πρόκριση», «Όνειρο ήταν και πάει…».
-Όχι δεν ήμασταν καλύτεροι. Ήμασταν πολύ καλοί! Ήμασταν αγωνιστές, όχι πειρατές για το ρεσάλτο. Η αξιοπρεπής εμφάνιση κάποτε είναι ανώτερη της νίκης.
Οι απόψεις εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκην την άποψη του Καναλιού 6
