Το βράδυ της Πέμπτης 29 Ιανουαρίου 1976, η Ελλάδα ερήμωσε κυριολεκτικά, για να απολαύσει στην τηλεοπτική οθόνη τον Καζαντζίδη να τραγουδά – έστω playback – επτά από τα τραγούδια του δίσκου «Υπάρχω» (και τον πρόλογο).
Μαζί του εμφανίσθηκαν ο Χρήστος Νικολόπουλος, ο Πυθαγόρας και ο Γιώργος Νταλάρας, ο οποίος αναφέρθηκε στη σχέση του με τον Καζαντζίδη και στα σιγόντα του δίσκου, ενώ στο ξεκίνημα και στο φινάλε της εκπομπής ο Καζαντζίδης με τον Νικολόπουλο και τον Πυθαγόρα παρουσίασαν ένα ακυκλοφόρητο – τότε – τραγούδι για τη «Νέα Ιωνία», που ηχογραφήθηκε τελικά δεκαεπτά χρόνια μετά και συμπεριλήφθηκε στον δίσκο «Βραδιάζει». Συμμετείχαν επίσης κάποιοι από τους μουσικούς που έπαιξαν στην ηχογράφηση του δίσκου.
Το αφιέρωμα στο «Υπάρχω» προβλήθηκε στο πλαίσιο της σειράς εκπομπών «Λαϊκό τραγούδι», με τίτλο «Ο Καζαντζίδης τραγουδάει για σας και μιλάει για τον Στέλιο», ενώ, εκτός από τα τραγούδια, η κάμερα κατέγραψε ξεχωριστές στιγμές στο κτήμα του Καζαντζίδη στον Άγιο Κωνσταντίνο και στη Θεσσαλονίκη, καθώς και πλάνα με τη μητέρα του.
Ο δίσκος «Υπάρχω» με τα τραγούδια του Χρήστου Νικολόπουλου και του Πυθαγόρα με τον Στέλιο Καζαντζίδη στα καλύτερα του, είχε κυκλοφορήσει τον Νοέμβρη του 1975 και είναι μέχρι σήμερα ένα έργο «σύμβολο για το λαϊκό τραγούδι», όπως το χαρακτήρισε ο αείμνηστος Πάνος Γεραμάνης. (Θανάσης Γιώγλου: http://xn—ogdoon-hmfa3dxa2cwe6f.gr/).
Το 1987 ο Στέλιος Καζαντζίδης επιστρέφει στη δισκογραφία μετά από 12 χρόνια σιωπής… Ηχογραφεί τον δίσκο «Στο δρόμο της επιστροφής».
Ο Λευτέρης Χαψιάδης, στιχουργός -ανάμεσα σε άλλους- του έργου, μου έχει πει μια καταπληκτική ιστορία.
Ο Καζαντζίδης είναι στο στούντιο, δεν συγκινεί μόνο εκείνους που τον ακούνε αλλά συγκινείται και ο ίδιος, οπότε τους ζητάει ένα Τavor για να ηρεμήσει λίγο, να σταματήσουν τα δάκρυα του, για να μπορέσει να προχωρήσει την ηχογράφηση.
Ο Χαψιάδης βγαίνει στους δρόμους του Χαλανδρίου, αναζητάει ένα φαρμακείο, όμως είναι ημέρα Κυριακή, δεν βρίσκει κανέναν, ψάχνει, ψάχνει τελικά βρίσκει ένα που εφημερεύει και εξηγεί στον φαρμακοποιό την κατάσταση.
Ο φαρμακοποιός δεν δίνει χωρίς συνταγή, του εξηγεί «είναι για τον Καζαντζίδη, γυρνάει στη δισκογραφία και πρέπει να το πιει, για να ηρεμήσει να μπορέσει να συνεχίσει τη δισκογράφηση». Ο φαρμακοποιός δεν πείθεται, αλλά με τα πολλά του λέει…«…είναι αλήθεια»;… «αλήθεια»…σου λέω..
Κλείνει το φαρμακείο, πηγαίνει κι ο ίδιος στο στούντιο, βλέπει τον Καζαντζίδη, του δίνει το Tavor, αλλά όταν αρχίζει ο Καζαντζίδης το τραγούδισμα του, ο φαρμακοποιός αναγκάζεται να πιει κι εκείνος το δικό του Tavor, για να μην λυγίσει από την συγκίνηση.
Αυτά αναφέρει σε βίντεο, ο Κώστας Μπαλαχούτης, στιχουργός και συγγραφέας του βιβλίου για τον Στέλιο Καζαντζίδη, που κυκλοφόρησε 22.12.2024 με την «Καθημερινή»
(https://www.facebook.com/watch/?v=580863918028952)
Παρακολούθησα την Δευτέρα 13.1.2025 την ταινία «Υπάρχω» με τον Χρήστο Μάστορα στον ρόλο του Στέλιου Καζαντζίδη. Είχα διαβάσει ήδη τις απόψεις πολλών φίλων για την ταινία και ήδη είχα διαμορφώσει μια άποψη πριν πάω. Σε άλλους άρεσε και σε άλλους όχι!
Η ταινία στην ουσία σκιαγραφεί ένα μέρος της ζωής και της τραγουδιστικής πορείας του ερμηνευτή. Εστιάζει στην σχέση του με την Καίτη Γκρέυ, με την οποία έζησαν ένα θυελλώδη έρωτα, φτάνοντας μέχρι τον αρραβώνα.
Αναφέρεται φυσικά και στην Μαρινέλλα με την οποία βίωσαν για δέκα ολόκληρα χρόνια μια παθιασμένη σχέση, η οποία έμελλε να καταλήξει σε έναν βραχυπρόθεσμο γάμο.
Στις 7 Μαΐου του 1964 παντρεύτηκαν στην Αγία Βαρβάρα Χαλανδρίου σε στενό οικογενειακό κύκλο με την παρουσία συγγενών, φίλων και συναδέλφων. Κουμπάροι του ζευγαριού ήταν ο Μανώλης Χιώτης με την Μαίρη Λίντα. Όμως, μόλις δύο χρόνια αργότερα τράβηξαν χωριστούς δρόμους.
Η ταινία παρουσιάζει επίσης την εμμονική και εξαρτώμενη σχέση που είχε με την μάνα του Γεσθημανή, αποσπάσματα από την μουσική του πορεία σε σχέση με τον Καλδάρα, Χιώτη, Μητσάκη, Άκη Πάνου, Πυθαγόρα και Νικολόπουλο και φυσικά τις συγκρούσεις του με τις δισκογραφικές εταιρείες.
Η ταινία σε καμία περίπτωση δεν παραποιεί γεγονότα και σε ότι αναφέρεται είναι διασταυρωμένο και έχει καταγραφεί στην ιστορία του Ελληνικού τραγουδιού.
Καλή η σκηνοθεσία από ένα έμπειρο σκηνοθέτη όπως ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος, επίσης καλό το σενάριο γραμμένο από την Κατερίνα Μπέη.
Οι επιλογές κομματιών που ακούγονται είναι επίσης τα κλασσικά του ρεπερτορίου του Στέλιου και μερικά από εκείνα που στιγμάτισαν την καριέρα του.
Σαφώς σε μια ταινία διάρκειας 132 λεπτών δεν θα μπορούσε να καταγραφεί όλη η ιστορία του Στέλιου Καζαντζίδη.
Αυτό που με προβλημάτισε σε όλη την ταινία ήταν ότι βλέποντας όλους τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές (Μαρινέλα, Καίτη Γκρέυ, τη μητέρα του Γεσθημανή, τον Χιώτη, Καλδάρα, Νικολόπουλο, Άκη Πάνου, Λαμπρόπουλο, Μάκη Μάτσα, Πυθαγόρα) είχα την εντύπωση ότι επελέγησαν βάσει του ότι μπορούσαν να εξυπηρετήσουν τον ρόλο, είχαν όμως και το κατάλληλο παρουσιαστικό, μακιγιαρίστηκαν, στυλιζαρίστηκαν και εκεί που χρειάστηκε, φόρεσαν την κατάλληλη περούκα.
Στην περίπτωση του Χρήστου Μάστορα, όταν ο κινηματογραφικός φακός «έπεφτε» πάνω του, τον Μάστορα έβλεπα και όχι τον Καζαντζίδη. Όταν του έλεγε η «μάνα» του «Στέλιο», η Καίτη Γκρέυ, η Μαρινέλλα, όταν τον φώναζαν με το μικρό του όνομα ή το επίθετο, έβλεπα τον Χρήστο Μάστορα. Δεν με έπεισε ότι μπορεί να ενσαρκώσει τον Στέλιο Καζαντζίδη. Σε καμία σκηνή δεν ένοιωσα ότι «βλέπω» ή «ακούω» τον Στέλιο Καζαντζίδη!
Απείχε πολύ, στο θέμα του παρουσιαστικού, της ερμηνείας του ρόλου (αφού δεν είναι ηθοποιός) και φυσικά της ερμηνείας των τραγουδιών. Καλή φωνή, σωστή φωνή, αλλά μέχρι εκεί!
Χάρηκα πραγματικά που συμπεριελήφθη στην ταινία, η σκηνή με τον Άκη Πάνου που μπήκε για πρώτη φορά στο κέντρο που τραγουδούσε ο Καζαντζίδης.
Εκείνη η σκηνή με τον πελάτη που χόρευε, ο οποίος είχε σπάσει ένα μπουκάλι στο κεφάλι του και ο Α. Πάνου συνειδητοποίησε, πόσο μεγάλη επιρροή είχε ο Στέλιος και τα τραγούδια του στον κόσμο, εκστομίζοντας και την χαρακτηριστική ατάκα: «Ξεκινώντας να πάει περπατητός μέχρι το σύνταγμα, μπορεί να πάρει τόσο κόσμο μαζί του, που να γίνει συλλαλητήριο».
Κάπου εκεί στα 1999, όταν ο σκηνοθέτης Νίκος Παναγιωτόπουλος, γύριζε την ταινία «Αυτή η νύκτα μένει», βασισμένη στο βιβλίο του Θάνου Αλεξανδρή, ο Σταμάτης Κραουνάκης προσεκλήθη να γράψει μουσική.
Το τραγούδι που προέκυψε όμως «Αυτή η νύκτα μένει» που ερμήνευσε η Δήμητρα Παπίου είχε τον ίδιο τίτλο με το ήδη δηλωμένο από τον Στέλιο Καζαντζίδη γνωστό άσμα «Αυτή η νύκτα μένει που θα ´μαστε μαζί».
Μέχρι εκείνη την στιγμή η δεύτερη στροφή του τραγουδιού του Κραουνάκη (σε δική του ερμηνεία) λέει: «Χάθηκα κι εγώ κάποια βραδιά, έκαιγε ο Θεός το πριονίδι, πέφταν τ άστρα μες τη λασπουριά, μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι».
Υπάρχει και η σχετική ηχογράφηση (μόνο με ντραμς-φωνή και μπουζούκι) με αυτό τον στίχο και στο soundtrack θα το βρείτε ως «demo» – https://www.youtube.com/watch?v=5NOcNfws6ns
Έτσι, λοιπόν, ο Σταμάτης ή η εταιρεία, επικοινωνώντας προφανώς με τον Στέλιο Καζαντζίδη του ζήτησε να παρουσιάσει στην ταινία ένα ομότιτλο τραγούδι με το δικό του.
Ο Στέλιος φαίνεται του/τους έδωσε την άδεια του και ο Σταμάτης τιμής ένεκεν, άλλαξε τον στίχο του τραγουδιού ως τραγούδι των τίτλων (Δήμητρα Παπίου) και το έκανε: «Χάθηκα κι εγώ κάποια βραδιά, πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη, πέφταν τ άστρα μες τη λασπουριά, μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι».
Κι ο λόγος που τα έγραψα όλα αυτά και αναφέρθηκα σ’ αυτό τον χαρακτηρισμό είναι για να πω εν τέλει ότι ουδέποτε ένιωσα ακούγοντας τον Χ. Μάστορα στην ταινία ότι η φωνή του είναι «πέλαγο» ή μοιάζει στο ελάχιστο με την φωνή του Στέλιου. Ήταν σωστός ερμηνευτικά, τα προσέγγισε με πολλή ενδιαφέρον μεράκι και αγάπη αλλά μέχρι εδώ. Εν τέλει δεν θα έλεγα ότι μετάνιωσα που είδα την ταινία.
Κι εσείς να πάτε να την δείτε (αν δεν την έχετε δει) γιατί είμαι υπέρ του ότι τα πράγματά πρέπει να κινούνται προς τα εμπρός και οι τέχνες να ταξιδεύουν διάμεσου των χρόνων και των αιώνων πολλές φορές. Κι ο μόνος τρόπος είναι αυτός.
Η τέχνη δεν είναι κάτι το οποίο πρέπει να μείνει σε ένα τέλμα ή να υπάρχουν φραγμοί και αποκλεισμοί. Πρέπει να γίνονται νέες αναφορές, προσπάθειες, καταγραφές και ο αρμόδιος να τα κρίνει δεν είμαι εγώ, ούτε εσύ, αλλά η ιστορία. Εμείς, λέμε απλά την γνώμη μας.
Το ευχάριστο είναι, όπως στην περίπτωση της «Ευτυχίας» (Παπαγιαννοπούλου), μπήκαν στις κινηματογραφικές αίθουσες για να δουν την ταινία χιλιάδες νεαρού κόσμου. Κι αυτό είναι «κέρδος»!
Τώρα, αν τους έμεινε κάτι, ή αν θυμούνται γεγονότα και σκηνές από την ταινία και θα το ψάξουν λίγο περισσότερο, αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους όσον αφορά πόση προσέλευση είχε αυτή η ταινία. Μέχρι τις 20 Ιανουαρίου, έκοψε μόνο στην Ελλάδα 746.036 εισιτήρια! Επιπλέον και μερικές χιλιάδες στη Κύπρο!
Το σίγουρο είναι ότι από τις αρχές του περασμένου Δεκέμβρη το «Υπάρχω», ενώ υπήρχε στο ρεπερτόριο μας μεταξύ άλλων τραγουδιών του Στέλιου, τώρα μας το ζητά επίμονα και ο κόσμος.
Οι απόψεις εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκην την άποψη του Καναλιού 6
