Πηγή φωτογραφίας: edition.cnn.com
Είδα πολλές φορές σε επανάληψη δύο ανθρώπους να ξεκολλούν από το γιγαντιαίο αεροπλάνο, που μόλις είχε απογειωθεί από το διεθνές (σε θέαση τουλάχιστον) αεροδρόμιο της Καμπούλ, και να πέφτουν χωρίς ελπίδα σωτηρίας στο έδαφος. Είχαν γαντζωθεί; στις εξωτερικές λείες πλευρές του αεροσκάφους! Μικροσκοπικοί, κουκίδες στον αέρα, απλές φιγούρες, μύγες απερίσκεπτες σε όσα τεκταίνονται στη παγκόσμια σκακιέρα. Ασήμαντοι, ίσως κι ενοχλητικοί, μπροστά στην ανησυχία της ανθρωπότητας για τα δεινά που επισωρεύονται από την «επιστροφή των Ταλιμπάν».
Ψυχρός ήταν κι ο τηλεοπτικός φακός, που τους εγκατέλειψε στο μέσον της πτώσης τους, προδικάζοντας τον αναπόφευκτο χαμό τους. Έπειτα η κάμερα επικεντρώθηκε στα σταθερά γήινα, συγκρίσιμα κι επίκαιρα. Και τα αμείλικτα ερωτήματα πώς θα είναι πλέον η ζωή στα Αφγανιστάν, αλλά το κυριότερο πώς θα επηρεαστεί η ζήση μας μετά τη διασπορά των προσφύγων στις πολιτισμένες εστίες μας. Κι ασφαλώς στις πιο ανεπτυγμένες, χώρες μας.
Πηγή φωτογραφίας: the-sun.com
Τα γεγονότα είναι φρέσκα, δυστυχώς επώδυνα και μετατοπίζονται, ως συνηθίζεται, από το θέατρο της συμφοράς, στο… θέατρο της ζωής μας. Από πού ξεφύτρωσαν οι Ταλιμπάν (σε αντιστοιχία πάντα με το πώς δημιουργήθηκε ο κορωνοϊός), ποιος τους ενόχλησε και τους αγρίεψε; Για ποιον άραγε λόγο;
Είναι μεγάλη ιστορία και μακρύ το τροπάριο για να περιληφθεί σε ένα σημείωμα. Ας αφήσουμε τόπο και στους ειλικρινείς πολιτικούς αναλυτές. Δυο απλά λόγια μπορούμε να σας πούμε. Ότι πίσω από τις… αφύσικες συμφορές του κόσμου, βρίσκονται πάντα τα συμφέροντα των μεγάλων. Των δήθεν πολιτισμένων, που έχουν τη δυνατότητα να κρύβουν τις πραγματικές επιδιώξεις τους, να καμουφλάρονται επιδέξια και στο τέλος «να νίπτουν τας χείρας τους».
Ας μην κρυβόμαστε! Κανενός απ’ όσους ξένους αναμείχθηκαν στο άλυτο πρόβλημα του Αφγανιστάν, δεν ήταν πρόθεση να συνετίσει τους Ταλιμπάν, να τους επαναφέρει σε τάξη, να τους εκπολιτίσει (κατά ποια πρότυπα άραγε;). Ρόλος τους ήταν να τους έχουν υποχείριους, βοηθητικούς στα στενά κι ευρύτερα σχέδιά τους. Έτσι εξηγείται κι η παλινδρόμηση τους. Αρχικά τους καλοπιάσανε, τους υποστήριξαν, τους εξόπλισαν. Όταν άλλαξαν τα πράγματα και δεν τα κατάφερναν, «δεν τους έβγαινε», τότε τους πολέμησαν!
Οι άνθρωποι θα θυσιάζουν εαυτούς, ποντάροντας ακόμη κι ένα στο εκατομμύριο, να ξεφύγουν από τον αργό θάνατό τους. Έστω με ένα σάλτο για την ελευθερία τους, γλιστρώντας από τα πλευρά ενός θηρίου του αέρα, που μουγκρίζει και αδιαφορεί. Άλλοι θα καταφεύγουν καταπονημένοι στην πολιτισμένη Δύση να ζητούν ένα πρόχειρο καταφύγιο ζωής. Όμως εμείς οι πολιτισμένοι και αγανακτισμένοι θα τους στέλνουμε πίσω στα… σπήλαια τους, να πολεμήσουν τους δυνάστες τους και να διεκδικήσουν ότι στη ζωή εκείνοι τους στέρησαν και θα τους στερούν.
Οι απόψεις εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκην την άποψη του Καναλιού 6
