Δεν το εξομολογήθηκα ως τώρα. Μια ροζ σημαία με ωθεί να βγάλω τώρα στη φόρα κάποια πρώιμα καταπιεσμένα εσώψυχα μου. Έστω…
Ήταν η επταετία της δικτατορίας στην Ελλάδα στην ακμή της! Εγώ δεκάχρονο παιδάκι τότε, αντίκριζα με δέος και φόβο βέβαια τον χωροφύλακα, που τακτικά έκοβε βόλτα στο χωριό μου, είχε συναναστροφές με ομόσταυλους του και σκόρπιζε μόνο με την παρουσία του τις παρέες των κρυφο-αριστερών.
Κι εκείνος έδειχνε να το αντιλαμβάνεται και να το παίζει, βλέποντας τον τρόμο ζωγραφισμένο στα μάτια μας.
– Έλα ‘δω βρε. Τίνος γιος είσαι;
…Του Κόκκινου, ψέλλιζες, για να πάρεις την έτοιμη απάντησή του: – Α, έχετε κόκκινους στο χωριό;
Ο Κόκκινος δεν έβγαινε στην Πλατεία, γνωρίζοντας τις συνήθεις μέρες και ώρες επισκέψεων των χωροφυλάκων. Όχι πως τους υπολόγιζε, ίσως όμως φοβόταν την οργή και την αντίδρασή του, στο φορτικό των προκλήσεων τους. Μη τυχόν… Αφού τη μια έβρισκαν απλήρωτα χρέη στις λίστες του φοροεισπράκτορα, την άλλη έφυγαν σαπουνόνερά στο δρόμο όταν η μάνα μου σφουγγάριζε την ρούγα (αυλή), ή την εθνική επέτειο δεν είχε ψηλώσει πάνω από την πόρτα του σπιτιού μας την κυανόλευκη.
Το τελευταίο κόλλημα, μου είχε γίνει άγχος. Γιατί εμείς όχι, αναρωτιόμουν δεκάχρονο παιδί. Ομολογώ ότι ζήλευα τα άλλα σπίτια, το ένα να συναγωνίζεται το άλλο στο ύψος του ιστού, στο μέγεθος, αλλά και την μεγαλοπρέπεια της σημαίας.
Φαίνεται πως έπιασε ο Κόκκινος αυτό που με απασχολούσε έντονα κι αποφάσισε να αυτοσχεδιάσει. Ήθελε να γλυκάνει την πίκρα μου. Πήρε λοιπόν κι έβαψε ένα άσπρο πανί με μπλε τετράγωνα στις τέσσερις πλευρές του, αφήνοντας να σχηματιστεί ο λευκός σταυρός ανάμεσά τους. Έπιασε ένα κοντάρι και το έντυσε περίτεχνα με μπλε κορδέλα. Η αυτοσχέδια σημαία ετοιμάστηκε κι αναρτήθηκε στο παράθυρο του σπιτιού μας.
Το νέο μέσα από στενούς κύκλους διαδόθηκε γρήγορα. Ο περιπατητής χωροφύλακας ήρθε «ιδίοις όμμασι», να θαυμάσει το… εθνικό εγχείρημα, ή όπως πίστεψε την μεταμόρφωση του Κόκκινου.
-Μα αυτή είναι η παλιά σημαία, τώρα έχουμε εκείνη με τις μπλε λωρίδες και στη άκρη πάνω με σταυρό. Και στο κοντάρι δεν έχει σταυρό! Κατέβασε τη τώρα, θα βρω κι εγώ τον μπελά μου, είπε αποσβολωμένος ο χωροφύλακας.
Τότε έσβησα εκείνη τη σημαία από μέσα μου και σταδιακά την αποκαθήλωσα ως ιερό σύμβολο στην συνείδησή μου.
Το απωθημένο μου βγαίνει τώρα στην επιφάνεια, με αφορμή τον σάλο που ξέσπασε για το εικαστικό έργο της Γεωργίας Λάλε.
Οι απόψεις εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκην την άποψη του Καναλιού 6
