Είναι κάποια τραγούδια τα οποία από την πρώτη φορά που τα ακούς, νιώθεις να σε συγκινούν και να αγγίζουν τη ψυχή σου!
Νιώθεις ότι θέλεις να τα ακούσεις ξανά και ξανά, πλημμυρίζεις με τα συναισθήματα που σου γεννούν και διερωτάσαι πραγματικά πώς ένας καλλιτέχνης μπορεί να εκφράσει με ένα τραγούδι, τόσες μνήμες και τόσο πόνο για τους αδικοχαμένους αυτούς συνανθρώπους μας.
Ένα τραγούδι για μια ανοιχτή πληγή, σε μία χώρα που τα τελευταία χρόνια αδυνατεί δυστυχώς να αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη σε τέτοιου είδους θλιβερά συμβάντα. Είναι ένα από τα σπανιότατα φαινόμενα στη συγγραφή τραγουδιών, ένα κομμάτι που γεννήθηκε σε μια μόνο νύκτα (γραμμένο παρακαλώ το προηγούμενο βράδυ της συναυλίας για τα Τέμπη) να αρχίσει να ταξιδεύει το ίδιο «σαν τρένο χωρίς φρένα» και να παρασύρει στο διάβα του κάθε άνθρωπο, που προβληματίζεται από γεγονότα σαν αυτό που συνέβη στις 28.2.2023 στους Ελληνικούς σιδηρόδρομους και την παραπέρα εξέλιξη του.
Ο Φοίβος Δεληβοριάς ήταν παρών και συμμετείχε στη συναυλία, που οργάνωσε η επιτροπή συγγενών των 57 αδικοχαμένων νέων στη σύγκρουση των τρένων στην περιοχή των Τεμπών.
Συναυλία που έγινε το βράδυ της Παρασκευής 11.10.2024, στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο. Συμμετείχε επίσης ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου (αν και είχε δηλώσει ότι θέλει να απέχει πλέον από συναυλίες), ο Σωκράτης Μάλαμας, οι «Κοινοί θνητοί» η Τάνια Τσανακλίδου και ο Λουδοβίκος των Ανωγείων.
Στο τέλος του προγράμματος, o Φοίβος Δεληβοριάς με την κιθάρα του, ερμήνευσε, όπως ανακοίνωσε, ένα τραγούδι αφιερωμένο στους γονείς των παιδιών που χάθηκαν στα Τέμπη, το οποίο «πάγωσε» κυριολεκτικά το κοινό. Παράλληλα, το έκανε να χειροκροτήσει, να δακρύσει και να αγαπήσει όχι μόνο με την ψυχή του, αλλά με το είναι του ολόκληρο, έναν στίχο τόσο άμεσο και δοσμένο με την απόλυτη (όσο γίνεται) ταύτιση του γονιού, που έχασε τόσο άδικα το παιδί του και μαζί, όλα του τα όνειρα για αυτό.
Ο δημιουργός «μιλάει» σε πρώτο πρόσωπο.
Kάθε στίχος του τραγουδιού είναι παραστατικός, αφηγηματικός και μας δημιουργεί εικόνες.
Κάθε στίχος του τραγουδιού, δημιουργεί τόσες σκέψεις, δίνει τόσες «πονετικές» λύσεις, μα προπάντων υποσχέσεις.
Σε ένα «έγκλημα» που κλείνουν ήδη δύο χρόνια από την ημέρα που έγινε και η δικαστική διαδικασία δεν έχει ξεκινήσει ακόμα, ένα τραγούδι δίνει δύναμη στους γονείς και τους συγγενείς των θυμάτων ότι χωρίς ελπίδα τίποτε στη ζωή δεν μπορεί να προχωρήσει.
Ναι, μεν, η συναυλία έγινε για να μαζευτούν οικονομικοί πόροι για τους δικαστικούς αγώνες εντός και εκτός της Ελληνικής επικράτειας, όμως, το σημαντικό ήταν τα συναισθήματα του κόσμου που κατέκλυσε το στάδιο, και η ελπίδα που γέμισε κυριολεκτικά την επιτροπή συγγενών των θυμάτων.
Δόθηκε το μήνυμα ότι σ’ αυτόν τον αγώνα δεν είναι μόνοι τους. Ένας αγώνας για να αποδοθεί δικαιοσύνη για κείνους που γράφουμε ότι θυσιάστηκαν αλλά στην ουσία «δολοφονήθηκαν», από ένα κράτος και την ανικανότητα ενός συστήματος.
Ο Φοίβος Δεληβοριάς το 1989, στην ηλικία των 16 χρόνων, κυκλοφόρησε τον πρώτο προσωπικό του δίσκο, με τίτλο «Παρέλαση» με τις «ευλογίες» του Μάνου Χατζιδάκι και με την ετικέτα «Σείριος», της δισκογραφικής του εταιρείας. Ένα βινύλιο το οποίο έχω στη συλλογή μου και είναι από τα αγαπημένα μου άλμπουμ.
Θεωρήθηκε «παιδί θαύμα» στην ηλικία εκείνη, να έχει ήδη γράψει ένα ολόκληρο άλμπουμ και να ξεχωρίζουν τραγούδια, όπως «Η επέτειος», «Η τιμωρία των πρωτοπλάστων», «Σκέψεις εν ώρα γιορτής», και να είναι σε θέση σε μια πλήρη μουσική, στιχουργική και ερμηνευτική ωριμότητα, να κυκλοφορεί με αξιώσεις μια δισκογραφική δουλειά με 13 κομμάτια.
Η συνέχεια κατέταξε τον Φοίβο στην κατηγορία των εκφραστών μεγάλης μερίδας του κοινού, που του αρέσει να ακούει το λεγόμενο έντεχνο ελληνικό τραγούδι, το οποίο ως τραγουδοποιός, εκπροσωπεί με σύνεση και σταθερότητα.
Με συνεχή παρουσία στα δρώμενα και από δισκογραφικής πλευράς αλλά και ζωντανών εμφανίσεων, ο Δεληβοριάς έκτοτε δεν έχει λείψει ούτε στιγμή από κανέναν ακροατή του.
Το βράδυ της Παρασκευής 11 Οκτωβρίου 2024 με το τραγούδι που έγραψε δεν μας εξέπληξε απλώς, αλλά μας στιγμάτισε και μας καθήλωσε. Ήταν μια αγνή, αληθινή, κατάθεσε ψυχής, στην οποία όλοι δακρύσαμε.
Μας έκανε να νιώσουμε ότι θέλουμε να του πούμε ένα μεγάλο-μεγάλο ευχαριστώ που άκουσαν τα αυτιά μας και έβαλε στα χείλη μας ένα τόσο σπουδαίο και σημαδιακό τραγούδι. Που έκανε την καρδιά μας να σκιρτήσει και να χτυπήσει δυνατά. Που γέμισε την ψυχούλα μας με το γιατρικό της ελπίδας για να φωνάξουμε σ’ αυτούς τους ανθρώπους που προσπαθούν να κρατήσουν όρθιο το παράστημα τους μπροστά στην «δικαιοσύνη» και στο «δίκιο», «είμαστε μαζί σας».
Και ένας από τους λόγους που μας συγκίνησε, αγαπήσαμε και λατρέψαμε το τραγούδι αυτό είναι ότι πουθενά δεν αναφέρει την λέξη «Τέμπη», «τρένο» «ράγες» «Φλεβάρης» «θάνατος», «χάθηκε», «έφυγε», «χάρος», «δυστύχημα», «ψυχές», «νέοι» «σύγκρουση», «βράδυ».
Ο Φοίβος εκφράζει απόλυτα όλους μας γιατί γράφει με διακριτικότητα, με ευγένεια, με λεπτότητα, μπαίνοντας παράλληλα στη θέση του γονιού που έχασε το παιδί του. Διερωτώμαι ειλικρινά πώς τα καταφέρνει;
Κι όμως, εδώ, φαίνεται η «έκταση» του δημιουργού και η ευχέρεια της αποτύπωσης των συναισθημάτων του ως τραγουδοποιός με μουσική, ρίμα κι ένα σαφές μήνυμα ενός ανθρώπου που νοιάζεται για τον συνάνθρωπο του.
Ως ακροατές του τραγουδιού δεν μας δημιουργεί λύπη, οίκτο, μιζέρια.
Ούτε ερωτήματα έχουμε, ούτε νοιώθουμε κενά.
Ανάταση ψυχής νιώθουμε γιατί έτσι πρέπει και αυτό επιβάλλει η ίδια η εξέλιξη των πραγμάτων.
Να πάρουμε δύναμη, ανάσα για να συνεχίσουμε.
Να συνεχίσουν μέχρι την δικαίωση οι γονείς και οι συγγενείς των αδικοχαμένων, νιώθοντας ότι έχουν όλο τον κόσμο μαζί τους.
Κι ότι κάθε φορά που χρειάζονται «βοήθεια», το κοινό θα σπεύσει να συμπαρασταθεί με κάθε τρόπο.
Έτσι πρέπει να γράφονται τα τραγούδια.
Σ’ ένα στάδιο, όπου δόθηκε άδεια για 38.000 θεατές, ενώ σε άλλη συναυλία που έγινε στον ίδιο χώρο λίγες μέρες δόθηκε άδεια για 65.000 θεατές, το κοινό χειροκρότησε τους συμμετέχοντες καλλιτέχνες, ιδίως όμως τον σπουδαίο αυτόν δημιουργό.
Σ’ ένα στάδιο στο οποίο μόλις ανακοινώθηκε το «Sold out» ο κόσμος έσπευσε να δώσει το παρών του, μένοντας έξω από το στάδιο. Ήταν κι αυτό μια μορφή «παρουσίας» και συμπαράστασης.
Και ‘μεις με τη σειρά μας υποκλινόμαστε μπροστά στο ταλέντο, τις γνώσεις του, τις αστείρευτες πηγές, την δύναμη της ψυχής του και προπάντων την ευαισθητοποίηση του.
Είναι γεγονός ότι στον ευρύτερο καλλιτεχνικό χώρο υπάρχουν τραγουδοποιοί που ταυτίζονται και δημιουργούν μουσικές βασισμένες σε θέματα «ευρείας κατανάλωσης», με την ανάλογη φυσικά ανταπόκριση,
Ο Δεληβοριάς κάνει με ένα μόνο τραγούδι την διαφορά και μας δίνει μια επιλογή.
Είναι ο τρόπος να επεξεργαστούμε και να προσπαθήσουμε να κρατήσουμε ζωντανή την έννοια και την λέξη αδικία.
Να συμπαρασταθούμε στον πόνο αλλά και στην απαίτηση αυτών των ανθρώπων για δικαιοσύνη σε ένα συλλογικό τραύμα που αφορά όλους μας,
Ο Φοίβος Δεληβοριάς γίνεται μπροστάρης μιας κίνησης που έχει ως ασπίδες του συγγενείς των θυμάτων και από εκείνο το βράδυ, έχει κι ένα τραγούδι που είναι η αιχμή του δόρατος.
Πού είσαι τώρα φως μου
Ήτανε γραμμένο
Να ‘μαι εδώ για πάντα
Να σε περιμένω
Όσο κι αν κρατήσει
Να μην το ξεχάσεις
Όταν φτάσεις πάρε
Πάρε όταν φτάσεις
Θα το γράψει ο τοίχος
Θα το γράψει ο βράχος
Πως δεν ήταν μόνο ενός ανθρώπου λάθος
Θα το πει η σημύδα θα το πει κι ο κέδρος
Πως εδώ σκοτώνει όπου βρει το κέρδος
Θα το πει η λεβάντα θα το πει η μυρσίνη
Πως κυλάει στα μάτια η δικαιοσύνη
Μάτια του παιδιού μου
Που δεν θα φιλήσω
Δεν υπάρχει τρόπος πια να σταματήσω
Μέχρι να’ ρθει ο πήχης και το χαλινάρι
Μέχρι να ‘ρθει η νέμεσις και να τους πάρει
Αν δεν βρω το τέρμα
Δεν θα ησυχάσω
Δεν θα σταματήσω
Δεν θα ξαποστάσω
Δεν θα κάνω πίσω
Και δεν θα ξεχάσω
Θα σε πάρω εγώ παιδάκι μου όταν φτάσω
Στίχοι και μουσική: Φοίβος Δεληβοριάς
Οι απόψεις εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκην την άποψη του Καναλιού 6
