10. Jane Weaver – Love in Constant Spectacle
Το πιο ικανοποιητικό album της καριέρας της Jane Weaver, γεμάτο εκπλήξεις και δελεαστικά οικείο. Παρουσιάζει μια απίστευτη αναφορά θλίψης και παρηγοριάς.
9. Elbow – Audio Vertigo
Ένας αστρικός δίσκος” και “μια εξαιρετικά εκλεκτική ταπετσαρία επιρροών, υφασμένα άψογα”, ένα album που εδραιώνει περαιτέρω την κληρονομιά των Elbow και αισθάνεται ότι αποτυπώνει στοιχεία από όλη την 20χρονη καριέρα τους σε κάτι εντελώς νέο και συναρπαστικό”.
8. Kings of Leon – Can We Please Have Fun
Οι Kings of Leon ήταν πάντα κάτι σαν ροκ συγκρότημα για albums, ικανό να καλεί ραδιόφιλες επιτυχίες, αλλά εξίσου πιθανό να δημιουργήσει μαινόμενους ύμνους που σε παρασύρουν στα αιματοβαμμένα συναισθήματά τους. Είναι μια ατμόσφαιρα που λειτουργεί καλύτερα όταν κρατούν τα πράγματα απλά, όπως κάνουν στο ένατο αυτό album τους.
7. The WAEVE – City Lights
Με παραγωγό τον James Ford, το ντουέτο και ζευγάρι, Graham Coxon από τους Blur και Rose Elinor Dougal από τους Pipettes κυκλοφορούν το δεύτερο τους album που έρχεται μετά το ντεμπούτο που πέρσι το κατατάξαμε στο νούμερο 2 των καλύτερων album. Φέτος, το ντουέτο The Waeve κερδίζει για μας μάχη των τραγουδιών αφού ως καλύτερο τραγούδι του ’24 είναι το Song for Eliza May που έγραψαν για τη νεογέννητη κόρη τους.
6. Fontaines DC – Romance
Με το κολοσσιαίο αυτό τέταρτο τους album, οι ιρλανδοί post punkers εμφανίζονται με νέα ετικέτα, την XL και νέο παραγωγό, τον James Ford (όπως και οι Waeve) και αφήνουν πίσω τους πετρόκτιστους δρόμους του Δουβλίνου. Οι Fontaines DC σχεδιάζουν το αστικό τοπίο του Τόκιο, την αίσθηση μόδας των Korn και το αποκαλυπτικό arthouse cinema για να φτιάξουν ένα σε IMAX κλίμακα album με ερω-τικά δυστοπικά τραγούδια, κατάλληλα για στάδια που όλο και περισσότερο προορίζονταν να γεμίσουν.
5. Plantoid – Terrapath
Ένα πολύ ενδιαφέρον καινούριο συγκρότημα από το Brighton της νότιας Αγγλίας, οι Plantoid, η αποκάλυψη του 2024, σίγουρα με πολλή ενδιαφέρουσα δημιουργικότητα εμποτισμένη σαν μουσικό Frankenstein που είναι εν μέρει μαθηματική ροκ, εν μέρει jazz, εν μέρει ψυχεδέλεια, εν μέρει dream pop, εν μέρει funk, εν μέρει jam συγκρότημα και εντελώς πειραματικό αλλά με έναν πραγματικά εύκολα προσβάσιμο τρόπο. Αυτό είναι το είδος της μπάντας που παίρνει γνωστούς ήχους και τους αντιπαραθέτει λίγο έξω από τον κανόνα και στη συνέχεια προσθέτει άλλα στοιχεία σε μέρη όπου δεν θα περίμενε ακριβώς κανείς και στη συνέχεια γαληνεύει την ψυχή με αγγελικά φωνητικά, μαγευτικά ατμοσφαιρικά σκηνικά και άγγιγμα κανονικότητας για να μην αποσπαστεί υπερβολικά το όλο έργο από τις βαρυτικές δυνάμεις του μητρικού πλανήτη.
4. Beak> – >>>>
Το τέταρτο album των Beak> αποδεικνύεται ως το τελευταίο album του Geoff Barrow με το συγκρότημα, με τον “drummer που μουρμουρίζει” να ανακοινώνει πρόσφατα τα σχέδια του να εγκαταλείψει μετά την τρέχουσα περιοδεία. Το δώρο εγκατάλειψης που μας αφήνει ο Barrow είναι η δική του συμβολή σε ένα album με τα χαρακτηριστικά υγρά μοτίβα του Bristol και τους φοβερούς sci fi ήχους της δεκαετίας του ’70, αλλά με μια πλούσια ραφή μελαγχολικής και folk αναπόλησης.
3. The Smile – Wall of Eyes
Το πρώτο από δύο υπέροχα album που οι Smile κυκλοφόρησαν μέσα στο 2024 δίνοντας έμφαση στη φόρμα που οι Thom Yorke, Jonny Greenwood και Tom Skinner βρίσκονται αυτή τη στιγμή. Εδώ οι ταραγμένοι ρυθμοί ήταν συχνά τυλιγμένοι με πλούσιες ενορχηστρώσεις, παρόλο που αυτό φαίνεται να ψηλώνει την αυξανόμενη αίσθηση απειλής. «Θα μετρήσω ως το τρία, άφησε αυτά τα σκατά μακριά από μένα!» Επόμενος σταθμός; Φήμες για μια περιοδεία επανασύνδεσης των Radiohead…
2. Nick Cave and the Bad Seeds – Wild God
Στο αστραφτερό «Joy» από το Wild God, ο Nick Cave τραγουδά για ένα φάντασμα στη μέση της νύχτας λέγοντάς του: «Όλοι είχαμε πάρα πολύ λύπη. Τώρα είναι η ώρα της χαράς». Είναι αξιοσημείωτο αφού οι τελευταίοι δίσκοι του Cave τον βρήκαν να νοηματοδοτεί την ανυπέρβλητη θλίψη. Το σκοτάδι είναι ακόμα παρών, αλλά οι λάμψεις φωτός φωτίζουν τον Άγριο Θεό. Οι καλύτερες στιγμές του δίσκου δείχνουν μια τρυφερή ευπάθεια: ο πόνος στη φωνή του στο σαν κομμάτι του Jimmy Webb, “Frogs”, που μόλις ακούσαμε, η απελπισμένη ελπίδα του “my hand searching for your hand” στο “Final Rescue Attempt” και, το καλύτερο από όλα, το gospel rave up του “Conversion”.
1. Beth Gibbons – Lives Outgrown
Σε προετοιμασία για μια ολόκληρη δεκαετία, και που κυκλοφόρησε ενώ θα γιόρταζε τα 60α της γενέθλια, το πρώτο σόλο album της Beth Gibbons αποδεικνύεται αντάξιο της αναμονής με χρυσάφι. Δουλεύοντας με τον παραγωγό James Ford, (να τος και πάλι!) μάζεψε όλη της πικρή σοφία της μέσης ηλικίας. Σε τραγούδια όπως το “Reaching Out” και “Rewind” έφτιαξε υπέροχη ορχήστρα από σπάνια προς εξαφάνιση όργανα, αλλά και φλογέρες και την αδάμαστη, εκπληκτικά συντετριμμένη φωνή της. Είχαμε λοιπόν λίγο νωρίτερα τους Beak> με τον Geoff Barrow πρώην Portishead και τώρα στο νούμερο 1 την φωνή των Portishead, Beth Gibbons. Η χρόνια τους φέτος, 30 χρόνια μετά το ανεπανάληπτο ντεμπούτο εκείνου του συγκροτήματος.
