Τα 10 καλύτερα album του 2023 για τη Rock Σκηνή, όπως παρουσιάστηκαν σε αντίστροφη μέτρηση στην εκπομπή της 3ης Ιανουαρίου είναι:
10. THE CLIENTELE – I Am Not There Anymore
Επιστρέφοντας από την απραξία μετά το Music For the Age of Miracles του 2017, ο Alasdair MacLean και οι συνεργάτες του βρήκαν ανανεωμένη ζωντάνια, η οποία συνεχίστηκε με το I Am Not There Anymore. Αντλώντας έμπνευση από το καλοκαίρι του 1997 και τον θάνατο της μητέρας του MacLean κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, αυτό το album άγγιξε απαλά τα μουσικά του σύνορα, ενσωματώνοντας τη σύγχρονη κλασική, post-hop jazz και τη hauntological electronica στα μικρά chamber pop αριστουργήματα αυτού του album.
9. PRETENDERS – Relentless
Όπως με τους Sparks, η τηλεοπτική κάλυψη του Glastonbury θύμισε στο ευρύ κοινό τη διαρκή λαμπρότητα των Pretenders – και όπως οι Sparks, το συγκρότημα της Chrissie Hynde είχε επίσης έναν εξαιρετικό δίσκο (τον 12ο) για να τον υποστηρίξει. Με τη βοήθεια του κιθαρίστα/ συν-τραγουδοποιού James Walbourne, το Relentless είναι ένα κλασικό album των Pretenders: έντονο, με παλμό, με αγριάδα, εμποτισμένο με ροκ εν ρολ ρομαντισμό, υπέροχες μπαλάντες, μη επιδεικτική δεξιοτεχνία και, στην καρδιά του, τη μαγνητική παρουσία της Hynde, με την εντυπωσιακά καλή φωνή της. Το καλύτερό τους album εδώ και χρόνια!
8. THIS IS THE KIT – Careful of Your Keepers
Η τραγουδοποιός Kate Stables επιστρέφει με ένα θαυμάσιο φετινό album κάτω από το όνομα This Is The Kit, με τίτλο Careful of Your Keepers, που εξιστορεί έναν κόσμο λαθών και ατυχιών, σκληρών περιστάσεων και εκπλήξεων που βασίζονται στο σύμπαν. Είναι ένας δίσκος που αγκαλιάζει την έννοια της εξωσκόπησης – την ιδέα ότι γνωρίζεις τον εαυτό σου αναπτύσσοντας σχέσεις και ενσυναίσθητη σκέψη με τους άλλους – και φέρνει την ικανότητα της κατοίκου Παρισιού, Λονδρέζας να αναπτύσσει γρήγορα την απόκρυφη της ποίηση και ειλικρινή της έρευνα. Καθοδηγώντας το πλοίο στις ταραγμένες θάλασσες, ο παραγωγός Gruff Rhys (των Super Furry Animals), ενισχύει επιδέξια την έμφυτη κοινή γλώσσα που έχει η Stables με το συγκρότημά της, αποτυπώνοντας όμορφες ορχηστρικές ερμηνείες ενώ αφήνει τον χώρο που απαιτείται για να ηγηθεί η δυνατή, μεταξένια φωνή της. Η μουσική εδώ είναι τολμηρή και απαλή, κοφτή και ζεστή, ένα άγριο κατόρθωμα πολυπλοκότητας και συνδυασμένων διαθέσεων.
7. WILCO – Cousin
Για το album νούμερο 13 των Wilco, η Cate Le Bon παρενέβη ως η πρώτη εξωτερική παραγωγός για τη μπάντα από το Chicago μετά από 16 χρόνια – «Για να έχω κάποιον άλλο να παρακολουθεί την τάση μου για τρελοκομεία», μας είπε ο Jeff Tweedy. Αν το Cruel Country του 2022 είχε το προνόμιο να επιστρέφει στις αμερικανικές παραδοσιακές μουσικές, το Cousin ενημερώνεται από την πιο ψυχρή art-pop με νέες υφές, καθώς οι Wilco τα συνδύασαν σταδιακά με τα δικά τους πειραματικά ένστικτα και τη λεπτή μελωδία τους – και με την άφθαρτη ανθρωπιά του Tweedy.
6. BLUR – The Ballad of Darren
Ίσως είναι πολύ νωρίς για να πούμε πού θα πέσει το 9ο album των Blur σε μια σύνοψη της σπουδαιότερης δουλειάς του συγκροτήματος, αλλά το The Ballad Of Darren σίγουρα ακούγεται σαν το δίσκο που θα έπρεπε να κάνουν οι Blur το 2023. Με το ίδιο το γκρουπ να παίζει δύο βράδια στο Wembley Stadium λίγο πριν την κυκλοφορία του δίσκου, η Britpop νοσταλγία εξακολουθεί να είναι ξεκάθαρα μια ανθηρή επιχείρηση, ωστόσο η αναδρομή που λαμβάνει χώρα εδώ δεν είναι ένα χαρούμενο jamming πίσω στις δόξες του παρελθόντος, αλλά μια θλίψη για όσα χάθηκαν καθώς το συγκρότημα περιηγείται μαζί στη μέση ηλικία. Παρά το glam της κιθάρας, ακόμη και ένα cockney διαλέκτου «Oi!» από τον Albarn, το “St. Charles’ Square” ζωγραφίζει μια εικόνα του τραγουδιστή που έχει διαλυθεί από τη φήμη, κρύβεται από την επιτυχία και υποκύπτει στον φόβο και όταν ο Coxon ενώνεται με τον Albarn για να τραγουδήσει για το ότι ταξιδεύουν μαζί σε όλο τον κόσμο στο εισαγωγικό “The Ballad” είναι μια γλυκόπικρη αναγνώριση της κοινής τους χαμένης αθωότητας. Όπως είπε πρόσφατα ο Coxon στο MOJO: «Ακούγεται σαν Blur, αλλά με άνδρες». Δύο υπέροχα τραγούδια, επίσης είναι τα “The Narcissist” και “Barbaric”.
5. GRIAN CHATTEN – Chaos for the Fly
Οι Fontaines DC παραμένουν μια ζωντανή μπάντα, αλλά ο frontman τους έκανε αυτή τη σόλο κυκλοφορία να αισθάνεται οτιδήποτε άλλο εκτός από μια εκτροπή μεταξύ των album. Υπάρχουν επιδρομές σε νέους ήχους γι’ αυτόν, όπως η συναρπαστική υποστήριξη Rat Pack του “Bob’s Casino” και το cosmic trip-hop στο “East Coast Bed”, αλλά αυτό που παραμένει το ίδιο είναι η δύναμή του ως στιχουργός: πορεύεται με κυκλοθυμία προς τη μισανθρωπία, αλλά μια βαθιά αγάπη για την ανθρωπότητα τον εμποδίζει να φτάσει ποτέ εκεί απόλυτα. Το album αρχίζει με το “The Score”. Ο Chatten γράφει τον τρόπο με τον οποίο σχεδιάζει ένας καλλιτέχνης σκίτσων, με επιδέξιες, σίγουρες γραμμές – είτε περιγράφει τα παγωμένα πεζοδρόμια της Νέας Υόρκης που αλατίζονται («όλη η πόλη ήταν καρυκευμένη για γεύση») είτε επισημαίνοντας τοξικές γνωριμίες («θα γιορτάσουν τα πράγματα που σε κάνουν αυτό που δεν είσαι»).
4. P.J. HARVEY – I Inside the Old Year Dying
Στον δέκατο της δίσκο η PJ Harvey πήρε 12 ποιήματα από τη συλλογή της Orlam – γραμμένη στην αρχαϊκή, διάλεκτο της περιοχής Dorset όπου και μεγάλωσε – και τους έδωσε μουσική πνοή μέσα σε ένα άχρονο, φανταστικό και απόκρυφο ηχητικό τoπίο. Μέσα από όργανα και ηχητικές υφές που αποπνέουν την αίσθηση του πρωτόγονου και ακατέργαστου, υφαίνει ένα ανοίκειο σύμπαν που ερωτοτροπεί ανάμεσα στο βρετανικό φολκλόρ και τις δικές της αναμνήσεις, διατηρώντας ανέγγιχτη την πηγαία, διαχρονική της δύναμη ως ένα αρχέτυπο της σύγχρονης ροκ ποίησης.
3. SLOWDIVE – Everything is Alive
Η δεύτερη κυκλοφορία των Slowdive μετά την επανένωση τους μας υπενθυμίζει γιατί είναι οι κορυφαίοι του ονειρικού ποπ είδους. Ο ισορροπημένος λυρισμός και τα σιωπηλά φωνητικά της μπάντας είναι τόσο αιθέρια όσο ποτέ, σημειώνοντας ελαφρά τους γνώριμους mid-tempo ρυθμούς και το κυκλοθυμικό μπάσο. Το Everything Is Alive είναι ίσως το πιο κοντινό στο μεταξένιο ηχητικό τοπίο του θεμελιώδους album τους του 1994, Souvlaki. Οι χαρακτηριστικές κιθάρες, οι βαριές αντηχήσεις, τα νανουρίσματα και τα θολά pedal παραμόρφωσης είναι όλα εκεί, αλλά το ύφος του ήχου τους στη δεκαετία του ’90 προχωρά πιο μακριά εδώ περνώντας στο ελαφρώς πιο ηλεκτρονικό βασίλειο. Το Shoegaze επέστρεψε και είμαστε εδώ για αυτό.
2. THE WAEVE – The Waeve
Ένα ζευγάρι που συναντήθηκε μετά το τέλος του δεύτερου γάμου του Graham Coxon, το 2020 και έχουν ήδη κάνει οικογένεια. Η πρώην Pipette Dougall, η Rose Elinor Dougall της οποίας ο πατέρας είναι ένας folk μουσικός από το Brighton, τα έφτιαξε με τον κιθαρίστα των Blur αφού αυτός είχε κάνει ένα αφιέρωμα στον Bert Jansch. Το ντουέτο έχει αναφέρει ως επιρροή την τρομερή κυκλοφορία του John Martyn με τη σύζυγό του Beverley στο Stormbringer του 1970 αλλά η ατμόσφαιρα είναι περισσότερο προς τη ρομαντική βεβαιότητα του Kris Kristofferson με τη Rita Coolidge στο οκτάλεπτο “Undine” που απεικονίζει αντιπροσωπευτικά τους κατεστραμμένους από τον πόλεμο εραστές να δραπετεύουν στον δικό τους μελανιασμένο κόσμο, με τη διάθεσή του να μετατρέπεται από το τραύμα στην αισιοδοξία πριν κορυφωθεί σε μια ορχηστρική άνθηση. Εκτός από τις συνεισφορές των Elysian Strings, τραγουδούν όμορφα μαζί και παίζουν τα πάντα, η Dougall στο πιάνο και το synthesiser, ο Coxon χαϊδεύει ένα είδος λαούτου (στο “All Along”) και δοκιμάζεται στα σαξόφωνα (που έμαθε να παίζει πριν από τους Blur). Ο χώρος της ακουστικής παλέτας για το “Someone Up There” κάνει νεύμα στους Sleaford Mods και δίνει στους Waeve ένα ικανοποιητικό εύρος: αρχαίο και μοντέρνο, παιχνιδιάρικο και βαθύ, είναι χαμένοι αλλά ακόμα ονειρεύονται.
1. Peter Gabriel – i/o
Το album που μας κράτησε συντροφιά όλη τη χρονιά με την κυκλοφορία ενός τραγουδιού σε κάθε πανσέληνο και που κυκλοφόρησε ως album στις αρχές του τελευταίου μήνα της χρονιάς. Έχουμε πολλά να πάρουμε από το πρώτο album του Peter Gabriel με πρωτότυπο υλικό για περισσότερα από 20 χρόνια. Για αρχή, υπάρχουν δύο μίξεις για τα 12 κομμάτια: οι Bright-Side (του Mark Stent) και οι Dark-Side (του Tchad Blake). «Αντί να επιλέξω μόνο μία από τις μίξεις τους για κυκλοφορία», εξήγησε ο Gabriel, «αποφάσισα ότι οι ακροατές θα πρέπει να μπορούν να ακούσουν όλη τη σπουδαία δουλειά που κάνουν και οι δύο». Μια τέτοια προσεκτική προσέγγιση είναι ενδεικτική της θέσης του Gabriel στο art-rock πάνθεον. Τώρα 73 ετών, o Gabriel άφησε την αρχική prog-rock έκδοση των Genesis το 1975, κυκλοφορώντας το ντεμπούτο σόλο album του δύο χρόνια αργότερα. Έκτοτε, ο Gabriel έχει χαράξει μια μοναδική καριέρα ως προνοητικός, τεχνολογικά συνειδητοποιημένος καλλιτέχνης (και ακτιβιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα), διαχειριζόμενος το διόλου ευκαταφρόνητο παράλληλο κατόρθωμα να κυκλοφορεί εμπορικά επιτυχημένη μουσική με υψηλή εκτίμηση, τηρώντας τις καλλιτεχνικές του αρχές.
Όπως υποδεικνύεται από τον χρόνο που ο Gabriel ανέλαβε να συνεχίσει, από το 2002, παίρνει τη δουλειά του σοβαρά και σχολαστικά. Η αρχική παραγωγή του album ξεκίνησε το 1995 ενώ η πραγματική δουλειά στο i/o ξεκίνησε το 2021. Το αποτέλεσμα είναι μια σουίτα τραγουδιών που ενώνει το (αντιληπτό) κλινικό αποτέλεσμα της art-pop με τις σκέψεις ενός ατόμου που στο μεσοδιάστημα έχασε τη μητέρα του, η οποία πέθανε το 2016 και φρόντιζε τη σύζυγό του, η οποία την ίδια χρονιά διαγνώστηκε με non-Hodgkin λέμφωμα. Η διάθεση, λοιπόν, είναι κυρίως στοχαστική, ωστόσο το άλμπουμ είναι διακοσμημένο με το ηχητικό βάθος που θα περίμεναν οι θαυμαστές της μουσικής του Gabriel. Τραγούδια όπως το “And Still” («Περιπλανώμαι στο σπίτι που ζούσαμε, ντουλάπια γεμάτα παλτά και καπέλα, η παρουσία σου παντού»), “Playing for Time” («Μία μια οι φωνές σιώπησαν, γιατί ξέρουν ότι ο χρόνος θα δείξει. Ήρθε η ώρα που φοράει το στέμμα και η ώρα που χτυπά το κουδούνι») και το “So Much” («Το σώμα σκληραίνει, κουράζεται και πονάει στο ζαρωμένο δέρμα του, με κάθε δεκαετία περισσότερο καμουφλάζ για το παιδί που κρύβεται μέσα με τα άγρια μάτια») σχηματίζουν τη σπονδυλική στήλη ενός υπέροχα μελαγχολικού album. Μερικές φορές, τραγούδια γυρίζουν πίσω στα χρόνια της funk-pop του Gabriel – όπως το “The Court” και το κοντινό στο “Sledgehammer”, “Road to Joy” που είναι οι καλοκαιρινές προσθήκες στις φθινοπωρινές ευαισθησίες του album – ενώ το τελευταίο κομμάτι, “Live and Let Live”, είναι ένα εξίσου κομψό prog-pop τραγούδι με αισιόδοξα μηνύματα.
Τα 12 τραγούδια του i/o
PANOPTICOM THE COURT PLAYING FOR TIME I/O FOUR KINDS OF HORSES ROAD TO JOY SO MUCH OLIVE TREE LOVE CAN HEAL THIS IS HOME AND STILL LIVE AND LET LIVE
