Οι αναμνήσεις είναι ακόμα νωπές. Ένα ξεχαρβαλωμένο κόκκινο διπλοκάμπινο, μια παγωνιέρα με τα καλούδια, ψάθες, τσάντες με αντηλιακό και πετσέτες, σαγιονάρες κι ένα σάντουιτς σε ασημόχαρτο για τον καθένα.
Μετά… τρεχάλα πάνω στην άμμο. Ο ήλιος να καίει και ‘συ να αγνοείς επιδεικτικά τις προτροπές των μεγάλων του τύπου: «έλα για λίγο έξω απ’ το νερό να στεγνώσεις! Θα καείς!» Μετά… ακολουθούσε το τελετουργικό της κοπής του καρπουζιού – κοινώς της «παττίχας». Ανάσες δροσιάς η κάθε μπουκιά. Ύστερα παιγνίδι με τα κουκούτσια – κοινώς τις «κοκκόνες».
Ύστερα, πάλι, με τον πατέρα αρχηγό, κτίζαμε με τα κουβαδάκια μας κάστρα στην άμμο. Κάστρα με υπόγειες στοές νερού, ευθυτενείς λοφίσκους, περίτεχνες γραμμές και διάκοσμο με πέτρες ή χάντρες.
Έπειτα ο ήλιος έγερνε αργά… κι εμείς με σώμα βρεγμένο και κόκκους άμμου στα μαλλιά, απλώναμε ανάσκελα στη δροσερή γη με φουσκωμένα πνευμόνια σαν κατακτητές της πλάσης ολάκερης.
Όλες τούτες οι αναμνήσεις πιλατεύουν το μυαλό έπειτα από ένα –ομολογουμένως σύντομο- πέρασμα από την ίδια παραλία της Λεμεσού. Εκεί, λοιπόν, είκοσι και πλέον χρόνια μετά, πλάι μου κολυμπούσε ένα άδειο πλαστικό κουτί που κάποτε φιλοξενούσε τσίχλες. Πιο δίπλα, ένα νάιλον περιτύλιγμα κάποιου μισοφαγωμένου σάντουιτς, περιφερόταν «παιγνιδίζοντας» με τα κύματα.
Μαζέψαμε γρήγορα τα σκουπίδια αντιλαμβανόμενοι ότι η παραλία ήταν ίδια στην όψη… μα τόσο αλλιώτικη.
Στα βαθιά, έριξαν τώρα άγκυρα μικρά και μεγάλα πλοιάρια για σκοπούς αναψυχής. Η βαβούρα είναι καταφανώς εντονότερη. Πού πήγε η γαλήνη στη μικρή μας παραλία; Στις «αμμουδιές του Ομήρου» κάποτε ηχούσαν μόνο «τα πρώτα λόγια των Σειρήνων»… σκέφτηκα.
Θυμάμαι ακόμα το ανέμελο κολύμπι στη θάλασσα. Τώρα, κολυμπώντας πλάι μου πλούσια πλέουν τα έλαια (και όχι τα ελέη αιθέριων υπάρξεων). Κηλίδες λαδιών αναζητούν πατρότητα… πλοία, άνθρωποι, παρακείμενα ξενοδοχεία και εστιατόρια έφεραν την ρύπανση; Ποιος ξέρει;
Με τούτα και με ‘κείνα… μαζέψαμε τα μπογαλάκια μας από το πολυσύχναστο κέντρο, που τώρα ορθώθηκε καταμεσής της παραλίας. Φύγαμε μ’ έναν κόμπο στον λαιμό κι ένα «γιατί» να σέρνει τον δρόμο της επιστροφής.
Η μικρή μας παραλία άλλαξε. Την άλλαξαν οι άνθρωποι και την έφεραν στα μέτρα τους… σκέφτηκα.
Σκουπίδια, βαβούρα και πλαστικό παντού… περιφέρονται πλαστικά κουτιά τσιχλών, νάιλον χαρές και πλαστικά χαμόγελα.
Εμείς πάντως, πεισματικά, με την πρώτη ευκαιρία, θα πάμε πάλι στη μικρή μας παραλία για εκείνες τις αναμνήσεις… κι ας μοιάζουν πλαστικές κι αυτές τελικά.
Ποιος ξέρει; Ίσως αλλάξουν οι άνθρωποι… σκέφτηκα.
Οι απόψεις εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκην την άποψη του Καναλιού 6
