-Μας ξυρίζουνε, χτύπησε ο φίλος μου το χέρι στο τραπέζι και με κοίταξε με ύφος που έπρεπε απαραιτήτως να συμφωνήσω μαζί του.
-Ποιοι, πότε, γιατί; τραύλισα.
-Και στην φυλακή να βρισκόσουνα περισσότερα θα γνώριζες, με αποστόμωσε. Ταυτόχρονα γύρισε μπρος στα μούτρα μου το τάμπλετ, με φόρτσα παρτίδα την φιγούρα του ισοβίτη Δώρου. -Του κομμωτή καλέ, διευκρίνισε.
Το φόντο ήταν γνώριμο. Το βάθος, άβαθο ενός γραφείου του ΤΑΕ στον κεντρικό αστυνομικό σταθμό. Ο ισοβίτης με κοντό παντελονάκι, μπλουζάκι, άνετη στάση με χαλαρές τις χειροπέδες να διαβάζει την κατάθεση που θα υπέγραφε.
-Μα γίνεται; Σαν τουρίστας φαίνεται, τραύλισα αυτή την φορά εγώ. -Ποιος τον απαθανάτισε κι έσπευσε να πλασάρει την εικόνα του…
Τους πιστέψαμε ότι τον συνέλαβαν. Δεν θέλαμε αποδείξεις. Εμπιστευόμαστε για την σοβαρότητα, την εχεμύθεια, τα προσχήματα την Δύναμη. Έστω, ότι προστατεύει το «άβατό» της η Αστυνομία. Μόλις τον συνέλαβαν να τον «δώσουν»;
– …μας ξυρίζουν ξέσπασε πάλι ο φίλος μου Ουδέν κρυπτόν… από την Αστυνομία.
-Ποιες αποδείξεις; Καλέ τι μας λέτε; -Μια εικόνα χίλιες λέξεις.
Οι απόψεις εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκην την άποψη του Καναλιού 6
