Της Χρύσως Σιλβέστρου
Και βάφω τις κουρτίνες στο χρώμα που μισούσες…
Και αλλάζω τις κουρτίνες στο χρώμα που μ’ αρέσει…
Αχ… αυτές οι κουρτίνες του Προεδρικού δεν χωνεύονται με τίποτα…
Πέρασαν τόσες μέρες και οι κουρτίνες εκεί…
Πάει ο άλλος να το ξεχάσει… και όταν πάει να αγοράσει δυο αγγουράκια και μια ντομάτα… οι κουρτίνες εμφανίζονται μπροστά του…
Όταν δε… έρθει ο λογαριασμός του ρεύματος…
Και όπως και να το κάνεις… ίσως οι κουρτίνες να θέλουν αλλαγή… αλλά οι καιροί είναι δύσκολοι… Όταν ο άλλος μετράει τα ρέστα του να βγάλει και άλλο μήνα… ανοίγει και δεν βλέπει ουρανό… και ‘συ αλλάζεις τις κουρτίνες…
Προσπαθώ πάντως αυτές τις μέρες να θυμηθώ τις κουρτίνες τότε πριν πολλάαα χρόνια… που “σύχναζα” για δηλώσεις στο Προεδρικό… την εποχή Γλαύκου Κληρίδη… τότε που δεν υπήρχαν οι μεγάλες αίθουσες και τα ανακαινισμένα σαλόνια!!!
Με τις κουρτινό-κουβέντες των ημερών… ο καθένας μας θυμήθηκε τα δικά του… Από τότε ας πούμε.. πριν πολλά χρόνια όταν είδα το “Ψυχώ” δεν τράβηξα ποτέ ξανά την κουρτίνα στο μπάνιο… ο καθένας με τα ψυχολογικά του…
Υπήρχαν όμως και οι άλλες κινηματογραφικές κουρτίνες… στην Τάρα… εκείνες οι πράσινες βελούδινες… που τράβηξε η Σκάρλετ για να φτιάξει εκείνο το πανέμορφο φόρεμα που ταίριαζε τόσο με τα σμαραγδένια της μάτια…
Ήθελε να μην καταλάβει ο Ρετ… τίποτα για την οικονομική καταστροφή…
Έτσι, λοιπόν, όπως έλεγε και η Σκάρλετ Ο’ Χάρα… “Αύριο είναι μια καινούρια μέρα”… Κάτι άλλο θα ακούσουμε… και θα ξεχάσουμε τις κουρτίνες… όπως και τόσα άλλα…
Οι απόψεις εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκην την άποψη του Καναλιού 6
