Καλοκαίρι, μήνας Ιούλιος και μετά μήνας Αύγουστος, μαύρες μέρες σε συνδυασμό με άλλες, χρωματιστές. Εποχές που εναλλάσσονται και δεν ρωτούν. Ζούμε στην εποχή του φόβου, ζούμε όμως. Ζούμε; Ναι. Όντα ζωντανά, σε συνδυασμό με πράγματα παλιά, αλλά και καινούργια.
Αντιθέσεις, αντιφάσεις, η ζωή μας μια αντίφαση τελικά. Η μέρα διαδέχεται τη νύχτα και το ξημέρωμα το δειλινό. Οι ζωές μας σε έναν κύκλο, που κάποτε ξεφεύγει απείθαρχα. Σκόρπιες σκέψεις, άτακτα ταξινομημένες σε μια εποχή, σε μια κοινωνία, που φαίνεται ότι υπηρετεί την τάξη. Φρένο. Ανάσα. Ας τα πάρουμε από την αρχή.
Καλοκαίρι. Στο νησί της Αφροδίτης κάθε καλοκαίρι αποτελεί και μια νέα και συνάμα γνώριμη δοκιμασία, έναν αγώνα δρόμου. Ενάντια στις αντοχές, την καυτή εποχή και τη διαβίωση. Το κορμί καίγεται, η ανάσα δυσκολεύει, οι γεύσεις του καλοκαιριού, γεύσεις δροσερές (παγωτό, καρπούζι, κεράσια), μπλέκονται με τους ήχους (τζίτζικες, κύματα, ησυχία) και τις αισθήσεις (άμμος, ζεστός άνεμος, θάλασσα) της εποχής. Οι ανάσες του καλοκαιριού είναι βαριές και δύσκολες, και οι φιγούρες μας φευγάτες, αέρινες, και πολλές φορές εφήμερες.
Δεν μπορείς να ξεφύγεις από το πλαίσιο, ούτε, όμως, από την εποχή. Θες να γράψεις τώρα που είναι καλοκαίρι, που είναι καύσωνας – κι ας διερωτάσαι, με απορία και θαυμασμό ταυτόχρονα, πώς τα καταφέρνεις και δεν έχεις κάψει ακόμη όλα σου τα εγκεφαλικά κύτταρα.
Μήνας Ιούλιος. Δύσκολο να αναφέρεσαι σε αυτό το νησί, μήνα Ιούλιο και να μην σου έρθουν στο μυαλό μαύρες θύμησες (δικές σου ή των γύρω σου), που σχετίζονται με τις τραγικές επετείους του πραξικοπήματος και της εισβολής. Να τη την αντίφαση. Που μπλέκει την ηλιόφωτη απόχρωση του καλοκαιριού με το μαύρο της γυναικείας φιγούρας, που κρατά εδώ και χρόνια μια φωτογραφία, με έναν νεαρό που κρατά τσιγάρο στο χέρι. Είναι δύσκολο, πραγματικά, για κάθε άνθρωπο που κινείται σε αυτή τη χώρα να μην νιώσει έστω και για μια στιγμή την «μαυρίλα» στη ψυχή που κουβαλούν οι πρόσφυγες και οι οικογένειές τους. Τους νιώθεις τον Ιούλιο. Έχουν βλέμμα διαφορετικό. Που πάει προς τα εκεί. Νοσταλγικό.
Φωτεινές μέρες. Άλλο πάλι αυτό. Να βγαίνει κάτι καινούργιο από χώμα μαύρο. Καρδιά ταλαίπωρη. Κάτι νέο, δημιουργικό, με ένα χαμόγελο θερμό, να έρχεται και να σου αναζωογονεί τα εγκεφαλικά κύτταρα (αυτά που διατήρησες), με μια νότα αισιοδοξίας. Εκεί που πας βρε παιδί μου να μισήσεις το καλοκαίρι με όλα τούτα τα δεινά, έρχεται το νέο. Και δεν μπορείς να κρατήσεις κακία σ’ αυτή την εποχή, έστω κι αν το θέλεις!
Όντα ζωντανά, όντα ζώντα, έννοιες εξαρτημένες. Όντα που αναπνέουν, υπάρχουν, ζουν. Τα όντα δεν είναι πράγματα. Τα πράγματα τα φτιάχνουμε εμείς. Τα αντικείμενα, τον πολιτισμό, τα γραπτά, τις ιδέες. Εμείς. Που ζούμε. Και άρα μπορούμε να δημιουργούμε. Έτσι αποφασίσαμε, λοιπόν, αυτό το καλοκαίρι, μέσα σε χρώματα άλλοτε μαύρα και άλλοτε πιο φωτεινά, να δημιουργήσουμε. Γιατί έτσι την είδαμε. Με άποψη…
Οι απόψεις εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκην την άποψη του Καναλιού 6
