Toν Ιούνιο του 1981 στις προθήκες των δισκοπωλείων εμφανίστηκε ένας δίσκος με περίεργο τίτλο και ακόμη πιο περίεργο εξώφυλλο. Δυο άνθρωποι φτιαγμένοι από εφημερίδα, ο ένας καθιστός σε ένα άδειο τραπέζι πίσω από ένα παράθυρο, ο άλλος να περνάει απ’ έξω φορώντας ακουστικά, μονωμένοι και απομονωμένοι και οι δύο. Απρόσωποι και μόνοι.
Ο τίτλος του δίσκου είναι «Φράγμα», το εξώφυλλό του είναι έργο του ζωγράφου Αλέξη Ακριθάκη, και τα εννιά τραγούδια έχουν τη μουσική του Δήμου Μούτση, έχουν και τους στίχους του Κώστα Τριπολίτη.
Στον δίσκο του τραγουδάει τρία τραγούδια η Σωτηρία Μπέλλου. Και βάζει για μία ακόμη φορά τη σφραγίδα της.
Ο δίσκος «Φράγμα» έχει περίεργα τραγούδια. Ένα από αυτά, παρ’ ό,τι αλληγορικό, δύσκολο, για τους περισσότερους ακατανόητο και με σπαρμένα λόγια λατινικά, έγινε ένα από τα πιο αγαπημένα, πολυτραγουδισμένα και τρυφερά τραγούδια μας. Για αυτήν την πολύπαθη Ερηνούλα.
Τολμάει ο Δήμος Μούτσης, τολμάει και ο Κώστας Τριπολίτης να γράψει ένα τραγούδι με την φράση-εμμονή του Ρωμαίου συγκλητικού: «et preterea censeo Carthago delenda est», «Και εκτός αυτού, πιστεύω ότι η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί», φράση που λέγεται πως επαναλάμβανε εμμονικά ο Ρωμαίος πολιτικός Κάτων μέχρι να πείσει τους Συγκλητικούς να ισοπεδώσουν, να αφανίσουν την Καρχηδόνα, τη σημερινή Τυνησία, που τότε αποτελούσε ναυτική υπερδύναμη στη Δυτική Μεσόγειο και απειλούσε την ανερχόμενη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Εκατό χρόνια σχεδόν προσπαθούσαν να καταστρέψουν οι Ρωμαίοι την Καρχηδόνα, έμειναν στην Ιστορία οι τρεις Καρχηδονιακοί πόλεμοι και γράφεται πως αφού τελικά την ισοπέδωσαν, σκόρπισαν αλάτι στα ερείπια της πόλης έτσι ώστε η γη εκεί στην Αφρική να μην ξανακαρπίσει ποτέ…
Στο δίσκο «Φράγμα», που κυκλοφόρησε το 1981, ακούμε και τραγούδια για τη Γαλλική Λεγεώνα των Ξένων, όπου κατατάσσονταν για να πολεμήσουν μέχρι θανάτου άνθρωποι από τις αποικίες της Γαλλίας, αναλώσιμοι μπροστά στις σφαίρες, ακούμε τραγούδια για στρατιές μελλοθανάτων, για Καίσαρες, για μισθοφόρους, για πολέμους. Σαν να γράφτηκαν σήμερα.
Όταν κυκλοφόρησε το «Φράγμα» του Δήμου Μούτση και του Κώστα Τριπολίτη, πολλούς ξένισε, πολλούς τους βρήκε αντίθετους, κανέναν όμως δεν άφησε αδιάφορο. Τουναντίον, άνοιξε νέους δρόμους, τους οποίους ακολούθησαν πολλοί τραγουδοποιοί αργότερα, το κυριότερο όμως είναι ότι για μία ακόμη φορά ακολούθησε ο κόσμος. Ακόμα αγκαλιάζουμε με βιολιά κι ένα ντέφι γλυκό την «Ερηνούλα» μας, ακόμα «δεν λέμε κουβέντα κρατώντας μυστικά και ντοκουμέντα», ακόμα μπαίνουμε όλοι «στον ίδιο παρονομαστή», και βέβαια ακόμα τραγουδάμε και θα τραγουδάμε μαζί με τη Σωτηρία Μπέλλου για μια «ζωή νταλίκα», ζωή που ο κουβαλά καθένας.
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη