Λένε πως τα παραμύθια είναι για τα παιδιά. Όμως όλοι βαθιά μέσα μας ξέρουμε πως τα παραμύθια είναι για τα παιδιά, περισσότερο όμως είναι για μας τους υπόλοιπους, που το ημερολόγιο λέει πως μεγαλώσαμε και η ζωή πως πρέπει τάχα να είμαστε ρεαλιστές και να αποδεχόμαστε όσα συμβαίνουν.
Στα παραμύθια υπάρχουν όλα. Όπως ακριβώς και στη ζωή: βασιλιάδες, πρίγκιπες, κοινοί θνητοί, κακοί και ακόμα πιο κακοί, δράκοι και μάγισσες, ήρωες και σοφοί, άνθρωποι ευτυχισμένοι και άνθρωποι δυστυχείς. Όμως, στο τέλος, οι ιστορίες και τα παραμύθια, από αιώνες, πάντα θέλουν τον άνθρωπο άνθρωπο. Θέλουν και τη ζωή δικαιωμένη και ειρηνική.
Μέρες με πολέμους, φτώχεια, εκμετάλλευση και δυστυχία, σε έναν κόσμο που τον φτιάξαμε με παιδιά βασανισμένα, βίαια και επιθετικά, ακόμα κι αν δεν έχουμε πια ανέμη και κλωστή δεμένη, ακόμα κι αν το κουκί και το ρεβίθι είναι απλώς ταπεινά φαγητά, φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι, και δώσε χώρο στη χαρά, στην παιδεία, στην αλληλεγγύη. Δώσε χώρο στον άνθρωπο.
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη
