Στις 18 Οκτωβρίου του 1979 η σουηδική Ακαδημία ανακοίνωσε πως απονέμει το Νόμπελ Λογοτεχνίας στον Οδυσσέα Ελύτη. Σήμερα, με αυτή την αφορμή, ας προσπαθήσουμε να γνωρίσουμε λίγο περισσότερο τον Έλληνα ποιητή, με όχημα όχι τα ποιήματά του, αλλά όσα έλεγε στις σπάνιες συνεντεύξεις του.
Το 1978, έναν χρόνο πριν τη βράβευσή του, σε συνέντευξή του σε σχετική ερώτηση του δημοσιογράφου, ο Οδυσσέας Ελύτης απαντά: «Το Νόμπελ που με ενδιαφέρει εμένα, το απονέμει ο χρόνος. Αλλά αυτό ποιος αξιώνεται να το δει;». Και λίγο παρακάτω: «Εμένα η φιλοδοξία μου είναι να αισθάνομαι τρυπωμένος με τη μορφή βιβλίου στην τσάντα κάποιου νέου ή κάποιας κοπέλας, σε ώρες μοναξιάς. Η μυστική επικοινωνία είναι το παν. Και η διάρκεια. Ποίηση για μένα είναι πόλεμος προς τον χρόνο και τη φθορά. Κλεισμένος στα 50 τετραγωνικά μου, συνεχίζω αυτόν τον πόλεμο. (…) Σε μια εποχή θριάμβου των ποσοτικών εκτιμήσεων, βλέπω την ποίηση σαν τη μόνη ενδεδειγμένη να διαφυλάξει το ιερό και απαραβίαστο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας».
Από το 1976 ακόμα τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη: «Μια καινούργια βαρβαρότητα που απειλεί να μας κουκουλώσει! (…) Μια βαρβαρότητα που τη βλέπω να ‘ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του».
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη
