Τον Δεκέμβριο του 1986, παραμονές των Γιορτών, ένας κατακίτρινος χειμωνιάτικος ήλιος πάνω σε έναν γαλάζιο ουρανό, ζωγραφισμένος με τα πινέλα και τα χρώματα του Γιώργου Σταθόπουλου, εμφανίστηκε στις προθήκες των δισκοπωλείων, εκείνη την όχι και τόσο μακρινή εποχή που ακούγαμε μουσική από τους δίσκους βινυλίου. Ο «Χειμωνιάτικος ήλιος» του Μάνου Χατζιδάκι και του Νίκου Γκάτσου με τον Μανώλη Μητσιά μας ξαφνιάζει γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που κυκλοφορεί. Μερικούς μήνες νωρίτερα, τον Απρίλιο του 1986, τον έχουμε δει με άλλο εξώφυλλο αλλά με τα ίδια τραγούδια.
Ο Μάνος Χατζιδάκις έχει αποφασίσει να ξαναηχογραφήσει τον «Χειμωνιάτικο ήλιο» του με νέες ερμηνείες του Μανώλη Μητσιά και καινούργιες ενορχηστρώσεις, μόνο με πέντε μουσικούς, όλοι τους έξοχοι: τον Τάσο Καρακατσάνη στο πιάνο και βοηθό στην ενορχήστρωση, τον Δημήτρη Βράσκο στο βιολί, τον Νίκο Γκίνος στο κλαρινέτο, τον Αντρέα Ροδουσάκη στο κόντρα μπάσο, τη Στέλλα Κυπραίου στην κιθάρα.
Είμαστε στο 1986 και έχουν περάσει ήδη 10 χρόνια από τότε που ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Νίκος Γκάτσος είχαν παρουσιάσει και πάλι έναν ολόκληρο κύκλο τραγουδιών σε έναν δίσκο. Ήταν το 1976, η «Αθανασία», πάλι με τον Μανώλη Μητσιά και τη Δήμητρα Γαλάνη. Ο «Χειμωνιάτικος ήλιος» ήρθε τότε σαν βάλσαμο στα αυτιά μας, με τραγούδια λυρικά και με το αγαπημένο ύφος του Νίκου Γκάτσου σε μια εποχή που η φασαρία και το ξεσάλωμα είχαν πάρει τα πάνω τους…
Στον «Χειμωνιάτικο ήλιο», μια κυβέρνηση πέφτει, ένα έγκλημα φέρνει όπως πάντα την τιμωρία, η Λάουρα σε ένα καλοκαίρι που πνίγηκε στου ήλιου τον κατακλυσμό, το κορίτσι της νύχτας γυρνάει τις εκκλησιές του έρωτα και μια κυρά του κόσμου στα μπαρ, στα καφενεία, βλαστημάει την κοινωνία: Ιστορίες που μόνο ο Νίκος Γκάτσος μπορούσε να γράψει και μόνο ο Μάνος Χατζιδάκις ήξερε να τις κάνει τραγούδια. Ο Μάνος Χατζιδάκις, που πάντα επέμενε: «Τα τραγούδια δεν σερβίρονται έτοιμα στο πιάτο, τα ανακαλύπτεις».
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη