Αύγουστος. Των τζιτζικιών και της ακινησίας. Του θέρους, της ραστώνης, και της ησυχίας.
Ο Αύγουστος με τα σύκα, τα καρπούζια, τα ροδάκινα, όλα τα φρούτα του θεού και τα γεννήματα της Γης. Τον είπανε μήνα που θρέφει τους έντεκα, γιατί ο Αύγουστος τα έχει όλα σε αφθονία. «Της Παναγιάς τον Αύγουστο, γεμάτο το κοφίνι» λέγανε οι παλιοί, και είναι τότε που γέρνουν στο χώμα τα σταφύλια. Τότε είναι που ησυχάζουν οι θάλασσες κι έρχεται το χρυσό φεγγάρι, ολόγιομο, καμιά φορά έρχεται μες στον Αύγουστο και δύο φορές. Να το χορτάσουμε.
Ο Αύγουστος. Που έχει «Ελαιώνες κι αμπέλια μακριά ώς τη θάλασσα», έχει και «Κόκκινες ψαρόβαρκες πιο μακριά ώς τη θύμηση», όπως γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης. Τη θύμηση για τις μεγάλες, τις αβάσταχτες απώλειες…
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη