*Φωτογραφία: Έργο του Φερνάρντο Μποτέρο
Σήμερα, το ημερολόγιο γράφει 25 Ιουνίου. Και το εορτολόγιο πως γιορτάζει ο άγιος Έρωτας. Απρόσμενο, αλλά έτσι είναι. Έχουμε άγιο Έρωτα, καλοκαιρινό και… από τα μέρη μας, της ευρύτερης περιοχής, δηλαδή, και πάντως όχι από τη δύση.
Πριν γίνει άγιος, ο Έρως ήταν στρατιώτης. Έζησε στα χρόνια του Ρωμαίου αυτοκράτορα Διοκλητιανού, εκεί κάπου στα τέλη του 200 μ.Χ. και υπηρέτησε στη Θράκη, στον στρατό του αυτοκράτορα, μαζί με τα 6 αδέρφια του. Όμως επειδή ομολόγησαν την πίστη τους στον Χριστό, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν και πέθαναν. Πρώτος από τα αδέρφια του, πέθανε από τις κακουχίες ο Έρως.
Αυτά, ως προς την ιστορία… Αν τώρα θέλουμε να μιλήσουμε για την καρδιά, θα πάμε πολύ πίσω. Κάπου εκεί, στα 600 π.Χ. και στη Σαπφώ, όπως την ξαναδιάβασε για μας ο Οδυσσέας Ελύτης: «Ο Έρωτας που βάσανα μοιράζει, ο Έρωτας που παραμύθια πλάθει/άρπαξε την ψυχή μου και την τράνταξε ίδια καθώς αγέρας από τα βουνά χυμάει/ μέσα στους δρυς φυσομανώντας.»
200 χρόνια μετά τη Σαπφώ, το 441 π.Χ., ο Σοφοκλής και η Αντιγόνη του θα περνούσαν στην αιωνιότητα με εκείνο το « Ἔρως ἀνίκατε μάχαν». Εκείνον τον έρωτα που κατακτά τους πάντες, θεούς κι ανθρώπους. Τον έρωτα του Ευρυπίδη στη «Μήδεια», με τη σαΐτα του, «που ‘χει την αιχμή/βαμμένη στην αποθυμιά».
Και μετά είναι εκείνη η «κραταιά ως θάνατος αγάπη», στο «Άσμα Ασμάτων». Ο έρωτας της Κικής Δημούλα, που είναι «όνομα ουσιαστικόν, πολύ ουσιαστικόν, ενικού αριθμού και γένους ανυπεράσπιστου». Είναι κι εκείνο το γράμμα του Νίκου Καββαδία όταν στα στερνά του ερωτεύθηκε μια νέα: «(…) Ανοιχτὸ σημάδι του έρωτά μου/ Όνειρο και τροφή της παραφροσύνης μου/ Σε αγκαλιάζω», της έγραφε και την ίδια εποχή ο Οδυσσέας Ελύτης μας έδινε το παντοτινό «Μονόγραμμα»: «Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ / Επειδή σ’ αγαπώ και σ’ αγαπώ / Πάντα εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει».
Ο έρωτας γιορτάζει σήμερα και ευτυχώς αυτός ο δικός μας έρωτας, ο καλοκαιρινός και εξ ανατολών, δεν έχει πέσει ακόμα στα νύχια του εμπορίου και της κατανάλωσης, Ας τον γιορτάσουμε αληθινά, όσο μπορούμε ακόμα, με δυο λέξεις ή δυο σκέψεις για όλα εκείνα τα σπάνια που αξιωθήκαμε ερωτευμένοι. Και ας αφήσουμε τον έρωτα να κάνει κουμάντο. Γιατί αυτός είναι πάντα και πραγματικά ανίκητος.
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη