Στις 8 Φεβρουαρίου του 1980, ένας αρχάγγελος επί της Γης έφυγε ξαφνικά – όπως ακριβώς είχε έρθει: ολοφώτιστος, γενναίος, γενναιόδωρος και ταπεινός.
Τον είπαν αρχάγγελο. Ώρες ώρες λένε πως έμοιαζε με ημίθεος. Πόσο άτυχοι εμείς που δεν τον είδαμε μπροστά μας να τραγουδάει, που δεν τον νιώσαμε δίπλα μας να ανασαίνει. Όμως και πόσο τυχεροί είμαστε, εμείς κι όλοι όσοι θα έρθουν μετά, και για πάντα, που θα ακούμε από ‘κει μακριά να ‘ρχεται η φωνή του και να λυτρώνει, να γιατρεύει, να εξυψώνει ό,τι αγαπάμε.
Ο Νίκος Ξυλούρης, εκτός από όλα τα άλλα, κατάφερε κάτι μαγικό: Κάθε φορά, φτάνει μόνο να ακουστεί η πρώτη νότα από ένα τραγούδι του και ευθύς γινόμαστε λίγο καλύτεροι, κοιτάμε λίγο ψηλότερα, πιστεύουμε λίγο παραπάνω πως αξίζει να προσπαθούμε για έναν κόσμο πιο δίκαιο και πιο αληθινό.
Λένε πως έζησε μόνο 44 χρόνια. Ψέματα…
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη
