Στις 17 Απριλίου του 2011 χάσαμε έναν από τους πιο αυθεντικούς, από τους πιο πεισματικά ειλικρινείς του τραγουδιού μας. Ο Νίκος Παπάζογλου δεν θα περιδιάβαινε πια στη Σαλονίκη, δεν θα ηχογραφούσε στο «Αγροτικόν» του, δεν θα έπαιρνε το βαρκάκι του να ξανοιχτεί στα πέλαγος και να φτάσει εκεί στη Νίσυρο που αγάπησε πολύ.
Γεννημένος τον Μάρτιο του 1948 στη Θεσσαλονίκη από γονείς πρόσφυγες, ο Νίκος Παπάζογλου, όπως ο ίδιος έχει πει, έμαθε από τη μάνα του πως όλα παλεύονται στη ζωή εκτός από τη στενοχώρια, έμαθε κι από τον πατέρα του τι σημαίνει αυτοθυσία. Στο σπίτι τους, με τα τρία αδέρφια του, συχνά όλοι μαζί έπαιζαν μουσική και τραγουδούσαν. Έτσι από πολύ μικρός κατάλαβε την ουσία και τη δύναμη του τραγουδιού.
Έφτιαξε ο ίδιος το πρώτο χειροποίητο στούντιο ηχογραφήσεων εκτός Αθηνών, το ονόμασε «Αγροτικόν» και εκεί, εκτός από τους δικούς του δίσκους, ηχογράφησαν ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Λουδοβίκος των Ανωγείων, οι Φατμέ, οι Τρύπες, τα Ξύλινα Σπαθιά, οι Μικρές Περιπλανήσεις, οι Χειμερινοί Κολυμβητές και πολλοί ακόμα.
Ο Νίκος Παπάζογλου περπάτησε πλάι μας για 63 χρόνια. Και μας έδωσε μόνο 7 δίσκους. Κι όμως, τα τραγούδια που μας άφησε μοιάζουν, εκτός από πολύτιμα που είναι, μοιάζουν και αμέτρητα. Με τη «Λοξή του φάλαγγα», το κόκκινο μαντήλι στο λαιμό, το μπαγλαμαδάκι του, αλλά κυρίως με την αλήθεια του ο Νίκος Παπάζογλου έγινε ο παντοτινός μας Αύγουστος.
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη
