Πληροφορίες Φωτογραφίας: Θ. Βρυζάκης, Η Έξοδος του Μεσολογγίου, Πινακοθήκη Δήμου Μεσολογγίου
Ήταν νύχτα, 10 Απριλίου του 1826. Θα ξημέρωνε Κυριακή των Βαΐων. Θα ξημέρωνε και μια μέρα θρήνου, σφαγής, αυτοθυσίας και ηρωισμού. Το Μεσολόγγι έμελλε να γίνει ο τόπος μαρτυρίου για χιλιάδες ανθρώπους, έμελλε να γίνει το σύμβολο της αμετανόητης πίστης στην ελευθερία. Και της μάχης για την υπεράσπισή της μέχρις εσχάτων.
Η πολιορκία του Μεσολογγίου ξεκίνησε έναν χρόνο πριν, τον Απρίλιο του 1825, από τον Κιουταχή. Όταν ο σουλτάνος είδε πως οι Μεσολογγίτες αντιστέκονταν σθεναρά, κάλεσε τον Ιμπραήμ από την Αίγυπτο. Αφού απέτυχαν όλες του οι προσπάθειες να καταλάβουν το Μεσολόγγι, αποφάσισαν να αποκλείσουν τον ανεφοδιασμό της πόλης από στεριά και από θάλασσα. Η πείνα, η δίψα και οι αρρώστιες ήταν τώρα ο ανίκητος εχθρός των πολιορκημένων.
Η ελληνική κυβέρνηση του Κουντουριώτη, του Μαυροκορδάτου και του Κωλέττη, δεν έστειλε ποτέ τις ενισχύσεις που ζητούσαν απεγνωσμένα οι πολιορκημένοι. Έτσι, οι Μεσολογγίτες αποφάσισαν να κάνουν την ηρωική έξοδο από τα τείχη της πόλης τους, με τα σπαθιά και τα κορμιά τους. Για να σωθούν όσοι τα καταφέρουν, για να πάρουν μαζί τους στον θάνατο όσους πολιορκητές μπορέσουν. Ψάχνουν «δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά, κι ελεύθεροι να μείνουν», έγραψε ο Διονύσιος Σολωμός στους «Ελεύθερους πολιορκημένους».
Γράφεται πως και εδώ υπήρξε προδότης. Το σχέδιο της εξόδου έγινε γνωστό στους Οθωμανούς και η σφαγή που ακολούθησε ήταν τρομακτική και ανελέητη. Σύμφωνα με στοιχεία των προξενείων της εποχής. 6.000 γυναίκες και παιδιά αιχμαλωτίστηκαν και πουλήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα, όλοι οι άντρες πάνω από 12 χρονών θανατώθηκαν και ποιος ξέρει τι άλλο έγινε… Γιατί στη βαρβαρότητα του πολέμου υπάρχουν εκείνοι που υπερασπίζονται την ελευθερία τους και τη γη τους μέχρις εσχάτων, υπάρχουν και εκείνοι που γίνονται σφαγείς και γενοκτόνοι. Για τα συμφέροντα άραγε ποιων;
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη
