Στις 6 Μαρτίου του 1994, ο ξένος Τύπος έγραψε πως πέθανε η τελευταία Ελληνίδα θεά. Στις 6 Μαρτίου του 1994 εκατομμύρια μάτια δάκρυζαν αποχαιρετώντας τη Μελίνα.
Έγινε η Στέλλα, η Ίλια, η Φαίδρα, η Μήδεια. Έγινε η Μπλανς Ντιμπουά στο «Λεωφορείο ο Πόθος», η Τζένη στην «Όπερα της Πεντάρας», η Αλεξάνδρα στο «Γλυκό πουλί της νιότης». Από το Εθνικό Θέατρο στο Θέατρο Τέχνης και από ‘κει στο Μπρόντγουεϊ, στο Παρίσι, σε ολόκληρη την Ευρώπη… Έγινε η φωνή της φιμωμένης Ελλάδας κατά την επταετία της Χούντας των Συνταγματαρχών, έγινε η Ρωμιά που σήκωσε περήφανα το κεφάλι για όλους μας.
«Όταν ζεις στην Ελλάδα, πρέπει να σκέφτεσαι με μεγάλα μεγέθη. Πρέπει να οραματίζεσαι μεγάλα πράγματα. Δεν σου επιτρέπεται να είσαι πολίτης αυτής της χώρας και να μην οραματίζεσαι το ανέφικτο. Μόνο τότε θα γίνουν όλα εφικτά. Τα υπόλοιπα είναι κρατισμός», έλεγε η Μελίνα Μερκούρη που ως υπουργός Πολιτισμού αφιέρωσε τη ζωή της για να επιστραφούν τα κλεμμένα Μάρμαρα του Παρθενώνα, για να στηρίξει εμπράκτως τον πολιτισμό στην Ελλάδα και να τον κάνει όχημα ώστε η χώρα να γίνει παγκοσμίως γνωστή για την πνευματική παρακαταθήκη της.
Η Μελίνα Μερκούρη έζησε ζωές δέκα. Έκανε για τη Ελλάδα όσα μπορούσε και ακόμα περισσότερα. Το τελευταίο της όραμα ήταν να μπει η θεατρική αγωγή στα σχολεία από την πρώτη Δημοτικού: «Αν επιτευχθεί η ευαισθητοποίηση του παιδιού στον πολιτισμό, θα δημιουργηθεί μια άλλη κοινωνία, μια άλλη νοοτροπία, μια άλλη πολιτική», έλεγε η Μελίνα Μερκούρη και σίγουρα κάτι ήξερε…
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη
